#3 "Miło mi Cię poznać Max."

#Agnes

-Co tam ? – usiadłam przy nakrytym, wolnym miejscu.

-A nic. Czekamy na chińszczyznę.

-Czas oczekiwania można jakoś urozmaicić.

-Podaj przykład.

-No, nie wiem. Może. – zastanowiłam się. – Można na przykład zacząć opowiadać dowcipy.

-Mój humor jest specyficzny i zazwyczaj tylko ja się śmieję z własnych kawałów, ale może ty spróbujesz.

-To lipa. Z kolei jeżeli ja powiem jakiś żart, ty go nie zrozumiesz i będzie żenująca sytuacja.

-To może pogadajmy ?

-Bezpieczny temat. – uśmiechnęłam się do niego. – To o czym gadamy ? – zaczęłam bawić się serwetką.

-Może zacznijmy od tego jak podoba ci się w stolicy ?

-No wiesz, dużo to ja nie widziałam, ale to co już udało mi się zobaczyć bardzo mi się podoba.

-Najbardziej to chyba twój pokój. – zaśmiał się.

-Jest idealny.

-Chcesz dzisiaj coś robić konkretnego ?

-Chciałabym, ale nie wiem czy starczy mi siły na coś większego.

-Jutro też jest dzień.

-Nie jesteś na mnie zły ?

-Za co ? Za to, że jesteś zmęczona ? Nigdy.

-Jesteś wyrozumiały.

-Staram się. – chłopak zamilkł i zamyślił się.

-O czym myślisz ? – zapytałam po chwili obserwując jego zachowanie.

-Nad twoją reakcją na chłopaków.

-Masz na myśli swoich przyjaciół z zespołu ? – podniosłam na niego speszony wzrok.

-Właśnie tych.

-Przecież nie może być aż tak źle.

-Nie bierz sobie do serca tego co mówią, bo czasami mówią za dużo i niezbyt mądre rzeczy.

-Będę pamiętać.

-Nie daj się im podejść. Siva, Tom i Max są zajęci, ale Jay jest dla ciebie niebezpieczny.

-Nie jest. – chłopak spojrzał na mnie jak na kosmitę. – Dzieli nas zbyt duża różnica wieku. Ile ma Jay ?

-23.

-No to 7 lat różnicy. Nie uważasz, że to jednak za dużo ? Pewnie uzna mnie za smarkurę.

-Niech tylko tak pomyśli to mu przywalę.

Roześmiałam się na samo wyobrażenie tej sytuacji.

-No co ? Nie wierzysz mi ?

-Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić, nie obraź się.

-Zdziwiłabyś się. – chłopak przestał się śmiać i mówił poważnym tonem takim jak jego wzrok.

-Tak twierdzisz ? – przybrałam ten sam ton co mój rozmówca.

-Jestem tego w stu procentach pewny.

W tym momencie zadzwonił dzwonek i Nathan wyszedł. Za pewne przyjechał ktoś z posiłkiem. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Była pora na moją dawkę kolorowych przyjaciół. Weszłam na schody i skierowałam się do swojego pokoju. Trafiłam. Pierwszy sukces. Z łóżka wzięłam torebkę, a z niej wyjęłam pudełeczka i opakowania i z każdego wyjęłam jedną tabletkę z takim ekwipunkiem zeszłam na dół.

-Gdzie byłaś ? – zapytał Nathan nakładający posiłek na talerze.

-Musiałam pójść po tabletki. – usiadłam na krześle i zawartość dłoni wysypałam na mały talerzyk, posortowałam je, które miałam zjeść teraz, a które po posiłku i pierwszą garść zapiłam wodą.

-Dużo ich. – Nathan przyglądał się moim zmaganiom.

-Zastępują mi obiad. – zaśmiałam się cicho i posłałam mu uśmiech licząc, że go odwzajemni, ale tego nie zrobił.

Zajęłam się chińszczyzną i atmosfera siadła. Nathan się nie odzywał, jakby był w innym świecie, a ja nie miałam ochoty na pocieszanie, tłumaczenie czy choćby rozmowę. Ode chciało mi się wszystkiego. Nawet moje ulubione jedzenie nie smakowało tak dobrze, więc w połowie zrezygnowałam i biorąc drugą porcję proszków zaniosłam naczynia do zlewu. Nathan ciągle siedział przy stole żując jedzenie. Jakby jego tu nie było. Dlaczego on zawsze musi się tak zachowywać, gdy w grę wchodzi moja choroba ? Czuję się wtedy odtrącona i samotna, a tego nie cierpię. Zabrałam się na górę i zamknęłam się w pokoju. Zaczęłam się rozpakowywać, mimo tego, że byłam na resztkach sił postanowiłam to zrobić teraz. Po zapełnieniu jednej komody bielizną i drobnymi rzeczami zmęczona usiadłam na łóżku spokojnie oddychając. Siedziałam tak sobie trochę i pomyślałam o widoku z okna, gdyż zapomniałam już tego pejzażu. Zeszłam z łóżka i podeszłam do okna. Wyjrzałam przez nie i nie mogłam zrozumieć co tu robię. Nadal nie wierzyłam w to, że jestem w stolicy i zacznę naukę w jednym z londyńskich college. To było tak odległe i nieosiągalne, a teraz stoję w miejscu, które od teraz będzie moim nowym domem. Same nowości mnie teraz otaczają. Miło było zmienić coś w swoim dotychczasowym życiu, podobało mi się to. Spojrzałam na podłogę na której była otwarta walizka, większa jej części była już opróżniona, ale zostały jeszcze kosmetyki. Zaniosłam je do łazienki i poukładałam w takim samym porządku jak w domu. Opróżnioną już walizkę schowałam na dno szafy, a drugą zdążyłam tylko otworzyć i popatrzyć na jej zawartość. Doszłam do wniosku, że jestem za bardzo zmęczona na cokolwiek i puszczając cicho muzykę z telefonu wzięłam książkę i na pół leżąc, a pół siedząc zaczęłam czytać ją w miejscu, w którym skończyłam. Skończyło się na tym, że zasnęłam.

Dlaczego nie zdziwiło mnie to, że już drugi raz tego dnia śniłam podczas snu ? Może dlatego, że często śpię. Było by to jakieś rozwiązanie tej sprawy. Tym razem śniło mi się, że byłam w moim rodzinnym mieście, w Gloucester. Tak konkretniej to chyba byłam w salonie, do którego teraz wbiegła dwójka małych dzieci.

-Zajmuję szafę. – powiedział zdyszany chłopczyk.

-Dlaczego zawsze zajmujesz najlepsze kryjówki ?

-Bo jestem starszy. – chłopiec wystawił dziewczynce język i ruszył biegiem w stronę szafy, szczelnie się w niej zamykając.

Dziewczynka wyglądała na około 5, 6 lat. Lustrowała pokój w celu znalezienia skrytki. Po dłuższym zastanowieniu schowała się za drzwiami, przez które niedawno weszła. Uśmiechnęłam się na ten widok, bo wiedziałam, że ta kryjówka była niezbyt dobra, z pewnością osoba, która ich szukała znajdzie dziewczynkę pierwszą, ale miałam ku temu jeszcze inne pewne informacje. Wiedziałam bowiem, że za chwilę do pokoju wpadnie mniejsza wersja mnie i nie myliłam się.

-Jess widać cię. – śmiałam się w niebo głosy z kryjówki i miny mojej starszej koleżanki.

-To wszystko przez Nathana ! – tupnęła nogą. – Zabrał mi moją kryjówkę.

-Wcale nie ! – z szafy wyleciał Nathan. – Pierwszy ją sobie zaklepałem. – zdenerwowany potarł czoło, które przed chwilą uderzył o panele.

-Czyli znalazłam was oboje. Wygrałam. – roześmiałam się.

-I znowu przegraliśmy, Jess. – Nathan spojrzał na swoją siostrę, a ta się zaśmiała, po chwili wszyscy zataczaliśmy się ze śmiechu na podłodze.

Doszło do mnie, że gdy człowiek jest mały, śmieje się z najmniejszych rzeczy i to jest cudowne. Jesteśmy nieświadomi niebezpieczeństwa na świecie, żyjemy chwilą i jesteśmy królami. Takie właśnie było moje dzieciństwo z moim doczepianym rodzeństwem, z tym, że ono zakończyło się dla mnie szybciej niż dla innych, bo musiałam zacząć walczyć z chorobą, która pozbawiła mnie dalszego podbijania świata. Jakby mój organizm poczuł, że siadł mi humor i się rozbudziłam. Przed sobą zobaczyłam Nathana przyglądającego mi się.

-Nie ładnie się tak na kogoś gapić jak śpi. – powiedziałam przekręcając się na bok, by go lepiej widzieć.

-Chciałem cię przeprosić za to, że byłem nieobecny na obiedzie, ale jak wszedłem to słodko się uśmiechałaś przez sen. Pomyślałem o tym o czym możesz śnić i nagle ten uśmiech zniknął, zrobiło mi się smutno. Nie powinnaś się smucić. Masz taki piękny uśmiech. Opowiesz mi o czym był twój sen ? – poprawił mi kosmyk włosów, które uciekły zza ucha.

-O naszej zabawie w chowanego. Jess schowała się za drzwiami, ty w szafie i znalazłam was oboje. Później razem śmialiśmy się tarzając po podłodze, a później pomyślałam o tym ile straciłam. Jaki szmat czasu został mi zabrany i zamieniony na to przez co musiałam przejść. Smutne, ale prawdziwe. I na szczęście się obudziłam. – posłałam mu uśmiech, a on zgarnął mnie do siebie ramionami.

-Wyspałaś się chociaż ? – zapytał po dłuższej ciszy.

-Tak. – odpowiedziałam po namyśle. – Ile spałam ?

-Półtora godziny. – raczej zapytał niż stwierdził.

-Co dzisiaj robimy ?

-Chyba zostaniemy już w domu, co ? Jest już dosyć późno na zwiedzanie, jakieś 10 minut temu wszystko pozamykali.

-Szkoda.

-Jutro też jest dzień.

-Racja. Może wypakuje się do końca. Zostało mi już niewiele.

-Pomogę ci. – Nathan się ożywił.

-Jaki chętny. Ale bieliznę już schowałam, więc sobie nie popatrzysz.

-Kurczę, a tak bardzo chciałem. – puścił mi perskie oko i zeskoczył z łóżka dobierając się do mojej walizki.

Rozpakowywanie walizki zajęło nam mniej czasu niż myślałam, bo po godzinie wszystko było już na swoich miejscach. Zdjęcia, obrazy i reszta rupieci, które tutaj przytaszczyłam znalazła swoje nowe miejsce w moim nowym życiu, a my zeszliśmy na dół. Nathan stwierdził, że czas na pokazanie swoich umiejętności w przygotowywaniu potraw, więc zeszliśmy na dół i dostałam książkę kucharską.

-Ale po co mi to ? Ja będę gotować ?

-Wybierz co chcesz zjeść, a ja ci to zrobię.

-Z książki kucharskiej to każdy potrafi. – powiedziałam i zaczęłam przeglądać obrazki.

-Nie każdy. Uwierz mi. Nie każdy.

-Czyżbyś miał jakieś ciekawe przygody z tym związane ? – ciągle oglądałam obrazki.

-Nie chcesz znać szczegółów.

-Skoro tak mówisz. – po chwili zdecydowałam się na coś. – Poproszę to.

-„Cannelloni faszerowane mięsem drobiowym z warzywami pod sosem beszamelowym z nutką meksykańskiej salsy” Brzmi ciekawie.

-Naprawdę to ma taką długą nazwę ? No patrz, nie wiedziałam. – bujałam się na krześle.

-Wygląda smacznie.

-I tym się kierowałam wybierając potrawę.

-A na pewno nie poziomem trudności ? Bo ma najwyższy poziom. – pokazał mi książkę.

-No patrz, co za zbieg okoliczności. Nie zauważyłam.

-Dlaczego my od zawsze mamy pod górkę ?

-Tak już jest i tego nie zmienisz. Zakładaj fartuszek i pichć, bo chciałabym to jeszcze dzisiaj zjeść, tym bardziej, że w nocy nie jadam i sam będziesz musiał próbować.

-Przynajmniej zostaniesz przy życiu. – mruczał pod nosem myśląc, że nie usłyszę.

-Mówiłeś coś ?

-Nieee, skąd. – spojrzał na mnie.

-Tak też myślałam. Idę na zwiady, a ty sobie pichć, mój ty kucharzu na etacie. – zeskoczyłam zgrabnie z krzesła i stukając chłopaka jeszcze w ramie poszłam pozwiedzać.

To mieszkanie bardzo mi się spodobało. Każdy najmniejszy szczegół zapierał mi dech w piersiach. Każdy detal był wykończony do perfekcji, a zarazem jak się na to wszystko patrzyło widziało się wielką miłość. Jakby to wszystko było z niej wykonane. Napawałam się każdym dotykiem powierzchni przedmiotów, które stawały na mojej drodze. Zaczynając na miękkim i przyjemnym, a kończąc na chropowatym i drażniącym moją wrażliwą skórę dłoni.

-Muszę skoczyć do sklepu, bo nie mam tego makaronu, ale postaram się szybko wrócić. Nie gniewasz się ? – Nathan wszedł do salonu.

-Nie. Leć. – posłałam mu uśmiech. - Poczekam i w międzyczasie nacieszę oczy tymi widokami.

Po chwili w domu rozległ się cichy trzask drzwi wejściowych i zostałam sama w tym dużym mieszkaniu. Nathan faktycznie musiał się tutaj źle czuć w samotności. O ile w towarzystwie wielkość mieszkania jest dobra, bo można posiedzieć w dużym gronie i nie bać się, że zabraknie dla kogoś miejsca lub odejść od grupy i odizolować się u siebie w pokoju i odpocząć, to gdy zostawało się samemu można było odczuć potęgującą samotność i przytłoczenie. Wszystko stawało się w tym momencie jakieś trudniejsze i cięższe do zrozumienia. Spacerowałam tak między pomieszczeniami na „parterze” mieszkania i po jakiś 15 minut od wyjścia Nathana zadzwonił dzwonek do drzwi. Ciekawe czy zapomniał kiedyś kluczy ? Teraz miał lepiej, bo mogłam mu je otworzyć. Poszłam na korytarz i otworzyłam drzwi panu Zapominalskiemu.

-Hej. Sorry, że teraz, ale za … - chłopak podniósł na mnie zdziwiony wzrok.

-Cześć. Mogę ci w czymś pomóc ? – zapytałam lustrując mężczyznę.

-Ja do Nathana. – powiedział po chwili opierając się swobodnie o framugę, jakby cały szok z niego uciekł i wyparował.

-Nie ma go. – jego mina zrzedła. – Ale zaraz powinien wrócić, może wejdziesz i poczekasz na niego. – uśmiech.

-Nie boisz się mnie ? – niemal przeszywał mnie wzrokiem.

-Wiem, że jesteś przyjacielem Nath’a, więc nie mam czego. – zrobiłam mu miejsce, żeby przeszedł.

-A ty jesteś ? – powoli wszedł ocierając się o moje ramię.

-Agnes. Agnes Redyn. Znam się z Nathanem od dzieciństwa.

-A no tak. – jakby mnie rozpoznał. – Mówił o tobie. Bardzo dużo. Fajnie, że jesteś. – uśmiechnął się, a ja posłałam mu wyczekujący wzrok. – Aa głupi ja. Max George. – wystawił mi dłoń, którą po chwili złapałam, dlaczego wszyscy mieli takie ogromne dłonie. – Drobniutka jesteś.

-Miło mi cię poznać Max.

-Mi ciebie również Agnes. A gdzie nasze dziecko sobie poszło ? – szliśmy w kierunku kuchni.

-Nasze dziecko ? Dziwnie brzmi.

-Znaczy … na Nathana w zespole mówimy BabyNath, bo jest najmłodszy.

-No tak. Łapię. Nie zrozumiałam. – posłałam mu przepraszający uśmiech.

-Nic nie szkodzi. Więc gdzie jest Nath ?

-Poszedł do sklepu, po cannelloni.

-Po co ? – spojrzał na mnie jak na kosmitkę.

-Taki makaron, który nadziewa się mięsem lub warzywami. – wytłumaczyłam mu gestykulując.

-No tak. Przepraszam, ale nie jestem najinteligentniejszy w zespole.

-Nathan za pewnie też nie.

-Hoho jakaś aluzja ? – na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech.

-To i owo. – zaczęłam obracać pomarańczą.

-Chyba dowiem się jakiś żenujących rzeczy o naszym słodkim Nathanie. – pokiwał szatańsko brwiami.

-Chyba nie tym razem. – powiedziałam słysząc kolejny tego dnia trzask drzwiami wejściowymi.

-Agnes jestem ! – wydarł się Nathan i wszedł do kuchni. – Max ? Co ty tu robisz ? I dlaczego się śmiejecie ?

-Nic, stary. – Max się opanował. – Mam sprawę. – powiedział poważniejszym tonem.

-To ja wam nie przeszkadzam. Powodzenia z cannelloni. – klepnęłam Nathana w bark i wyszłam szybko z kuchni, nie chciałam kolidować między ich rozmowę, bo tak w zasadzie to tylko bym im przeszkadzała.

Zamknęłam się w swoim pokoju i wyjęłam jeden z wielu albumów ze zdjęciami, przed wyjazdem zrobiłam kopie każdego zdjęcia, żeby móc je mieć również przy sobie w Londynie i wertowałam kartki przypominając sobie moje życie. Po godzinie do pokoju zapukał Nathan.

-Może zejdziesz do mnie na dół ? Smutno mi samemu.

-Włącz sobie radio. – schowałam album między inne. – Max już poszedł ? – zeszłam z łóżka.

-Tak. Jakiś kwadrans temu, chciał się pożegnać, ale nie chcieliśmy ci przeszkadzać.

-Nie przeszkadzalibyście, ale dobrze. – Nathan objął mnie w pasie i zeszliśmy po schodach do kuchni.

-Tęsknisz za rodzicami ?

-Oglądałam albumy, bo zawsze to robię jak mi się nudzi. Jestem tutaj dopiero jeden dzień, rodziców widziałam paręnaście godzin temu, więc trochę tęsknie, ale to chyba mi przejdzie. – raczej spytałam niż potwierdziłam, a Nathan pokiwał przecząco głową. – No to fajnie.

-Nie smutaj. Na początku zawsze jest trudniej, ale jak się rozkręcisz, rozbawisz to będziesz się cieszyła z tego, że nie masz nad głową rodziców i możesz robić co chcesz.

-Nathan ja mam 16 lat. Ja nie mogę robić tego co zechcę, bo wyląduje w jakimś przytułku.

-Wiesz nie miałem na myśli, że zaczniesz rabować banki i gwałcić tylko dobrą zabawę w gronie przyjaciół.

-Nawet nie mogę legalnie pić.

-Mam barek w salonie. – spojrzał na mnie.

-Dobrze wiedzieć. – uśmiechnęłam się i Nath zrobił to samo.

-Znaczy ja teraz nie chcę cię jakoś rozpuszczać czy moralizować, bo to nie o to chodzi, ale mówię to z własnego doświadczenia.

-Kto by wiedział, że masz już takie podboje w życiu. – zaśmiałam się.

-No wiesz, było się już tu i ówdzie.

-Nie szpanuj tylko gotuj, bo zgłodniałam już.

-Przecież niedawno był obiad.

-Niedawno ? Trzy godziny temu, to szmat czasu. – powiedziałam podchodząc do lodówki.

-Tylko się nie najedz, bo nie zjesz makaronu.

-Ja nie zjem ? Proszę cię. – otworzyłam jogurt i ledwo co udało mi się uciec od wystrzelającego jogurtu z opakowania.

-Mogłem zrobić większe zakupy.

-Nath nie porównuj mnie do słonia, okay ? – powiedziałam z pełną buzią.

-Masz rację, bo to przecież ty zajmujesz się pożywieniem w tym domu. Coś mi się wydaje, że zbankrutujesz.

-Nie mogę zbankrutować, bo nie mam zasobów. Jezu z kim ja mieszkam. – szybko opróżniłam pojemniczek i wrzuciłam go do kosza, a łyżeczkę przemyłam.

-To twoi rodzice.

-Nie bój się o to. Tylko zajmij się tym co robisz, a co robisz ? – zaciekawiona poczynaniom chłopaka oparłam łokcie na bladzie, a głowę na dłoniach i nachylona obserwowałam jego ruchy dłoni.

-Teraz robię sos.

-A jaki.

-Beszamelowy.

-To to się robi na bazie topionego sera ?

-Tak, wrzucasz go do garnka i on się powoli topi, dodajesz śmietanę i majonez no i przyprawy.

-I tak gotujesz to wszystko ?

-Dokładnie.

-Łatwe.

-To ciekawe dlaczego to ma aż pięć gwiazdek w poziomie trudności ?

-Bo ktoś się machnął ? – spojrzałam na niego.

-Zaraz ja się machnę i wsypię cały pieprz z pieprzniczki jak będziesz się tak na mnie gapić. – posłał mi swoje spojrzenie.

-Powinieneś przywyknąć do tego, że masz mnóstwo gapiów. – uśmiechnęłam się i odeszłam od niego, zrobiłam krok i poczułam, że kręci mi się w głowie, proszę tylko nie teraz.

-Niby tak, ale nikt nie obserwuje mojego każdego ruchu z pełnym zapału wzrokiem. – Nathan stał do mnie tyłem, więc nie wiedział co się działo.

-Muszę pójść na chwilkę do siebie. – zrobiłam następny krok i poczułam gorącą ciecz na ustach. – Albo i nie. – szepnęłam.

-A co się stało ? – po głosie rozpoznałam, że Nath się odwrócił i przyglądał mi się.

-Podasz mi chusteczkę ? – Nathan okręcił mnie do siebie.

-Matko Boska !

-Wystarczy papier kuchenny, tylko szybko. – spojrzałam na niego błagalnie, posadził mnie na krześle i szybko podał papier, który momentalnie zabarwił się na czerwono.

-Musimy jechać do szpitala ? – poczułam coś zimnego na karku, a Nathan kucnął przede mną i z troską się przyglądał.

-Nie, to normalne. – mówiłam przez chusteczkę, więc było mnie słabo słychać.

-Często tak masz ?

-Parę razy w tygodniu. Raz jest tej krwi sporo, a raz nie. Ale nie ma czego się obawiać. Przez uszkodzone serce krew nie jest odpowiednio pompowana, więc nie jest najlepszej jakości. Spokojnie. – położyłam mu dłoń na ramieniu. – Przepraszam, że cię wystraszyłam. – wiedziałam, że właśnie tak będzie wyglądało nasze wspólne mieszkanie, a nie chcę go wykorzystywać jest zbyt młody, żeby mieć takie troski jak ja.

-Nic się nie stało.

-Powinnam cię uprzedzić, żebyś wiedział, że coś takiego może się wydarzyć i żeby to dla ciebie nie był taki szok.

-Spokojnie, to nie twoja wina.

-Oczywiście, że moja. – spuściłam wzrok.

-Cii. – głaskał mnie po rękach.

-Wiesz, że nie musisz tak nade mną siedzieć ? – spojrzałam na niego.

-Mam ot tak wrócić do robienia sosu i zostawić cię tu samą ? – spojrzał na mnie, a ja pokiwałam pozytywnie głową. - Nie ma mowy.

Po siedmiu minutach krew przestała lecieć i wyrzuciłam ręcznik do kosza. Nathan wrócił do robienia nam kolacji, ale musiałam go do tego zmusić, bo stwierdził, że nie ma sensu i coś zamówimy, ale wiedziałam, że tak być nie może, bo będzie się mną zajmował jak dzieckiem i wybiłam mu to z głowy. Poszłam na górę do swojej łazienki i zmyłam skrzepniętą krew z twarzy i poprawiłam makijaż, po kwadransie wróciłam do Nath’a faszerującego makaron i niedbale wrzucającego go do naczynia żaroodpornego.

-Trochę serca w to włóż. Ja mam zamiar to zjeść. – poprawiłam makaron.

-Dobrze się czujesz ?

-Tak, to nic groźnego, było minęło wracam do dalszego funkcjonowania.

-Czyli też mam się tak zachowywać ?

-Jak ?

-Tak jakby nic się nie stało ? – zastanowiłam się nad tym dłuższą chwilę.

-Dokładnie tak. – uśmiechnęłam się do niego.

-W takim razie wstawiamy to do piekarnika.

Po następnych czterdziestu minutach zajadaliśmy się jeszcze gorącym makaronem.

-Pyszny. – zachwalałam sobie potrawę.

-I ?

-I obiecuję, że już nigdy w ciebie nie zwątpię. – wystawiłam mu język.

-Trochę kultury przy stole.

-Ten co ją ma.

-I znowu wątpisz w moje umiejętności.

-Dobra, dobra. Przepraszam. Zadowolony ?

-Owszem, ale kto to wszystko pozmywa ?

-Zmywarka ? – spojrzałam na niego jak na idiotę.

-Racja. Jutro przyjdzie do ciebie do pokoju telewizor, więc nie zacznij piszczeć jak już ogarniesz sprawę.

-Będę miała własny, prywatny telewizor w pokoju ? – odłożyłam widelec.

-Tak. – powiedział niepewnie.

-Jesteś najlepszym bratem pod słońcem. – rzuciłam mu się na szyję.

-Przez ciebie i Jess wpadnę w samouwielbienie. – śmiał się.

-Lepsze to niż używki. – wróciłam na swoje miejsce.

-Zmęczona ?

-Mówiąc zmęczona masz na myśli padnięta czy chcąca przetestować nową wannę ? – podniosłam jedną brew.

-Raczej to drugie.

-To taaak. – powiedziałam.

-Kobiety. Kto je zrozumie. – Nathan wstał i przyniósł nam herbatę.

-Mężczyźni.

-I co dalej ? Powinnaś jeszcze coś dodać.

-Jeszcze nie wymyśliłam niczego co mogłabym po tym słowie dodać.

-Czuję się obrażony.

-Ty się lepiej ciesz, że nie powiedziałam czegoś co mogłoby cię doszczętnie obrazić.

-Jaka ta młodzież teraz wygadana. – mlasnął zniesmaczony.

-Na szczęście ty się do niej nie zaliczasz. – posłałam mu szeroki uśmiech.

-Ty nie bądź taka mądra, bo

-Bo co ? – przerwałam mu.

-Bo jutro liczę na przepyszne śniadanko.

-Może jeszcze mam je przynieść do łóżka ?

-Czemu nie. – zakrztusiłam się herbatą.

-Nie za dobrze Ci ?

-Luksusu nigdy za mało. – roześmiał się.

Po posiłku pożegnałam się z Nathanem i zniknęłam u siebie. Napuściłam wody do wanny i zrobiłam całe mnóstwo piany. Rozebrałam się i owinęłam się ręcznikiem. Przy umywalce zmyłam makijaż i czekałam, że wanna napełni się wodą. Poszłam jeszcze do pokoju po szlafrok i gdy weszłam wody było wystarczająco dużo. Zanurzyłam się w niej i delektowałam jej delikatnym zapachem i temperaturą. Po pól godzinie wyszłam z wody i włożyłam ciepły szlafrok. Włączyłam laptopa i sprawdziłam co u moich starych znajomych. Po pól godzinie wyłączyłam sprzęt i wróciłam do łazienki by wysuszyć włosy i ubrałam się w piżamę. I znowu tego dnia zasnęłam.

Hej !

Mam nadzieję, że po tym rozdziale Caroline. wiesz troszkę więcej na temat choroby Agnes.

Dziękuje za wszystkie ciepłe słowa i wszystkie życzenie bożonarodzeniowe. Mam nadzieję, że się spełnią.

W tym roku widzimy się po raz ostatni, więc chciałabym Wam życzyć niezapomnianego Sylwestra z paczką swoich przyjaciół u boku, a jeżeli spędzacie go w domu to również życzę Wam wspaniałego humoru i przywitania nowego 2014 roku. Oby wszystkie postanowienia noworoczne się spełniły i nie było problemu z ich wypełnianiem oraz żeby ten przyszły rok okazał się dla całej #TWPolishFanmily lepszy. Zdrówka, szczęścia, spełnienia marzeń i samych dobrych wspomnień w przyszłym roku.