#2 "Prowadź mnie do moich apartamentów."

#Agnes

-I jak się czujesz opuszczając swoje rodzinne miasto wyruszając na życie w stolicy pełnej możliwości ? – zapytał Nathan zakładając okulary przeciwsłoneczne i odpalając silnik.

-Mam cykora. – powiedziałam szczerze zapinając pasy.

-Nie bój mała. – zaśmiał się i rozluźnił nieco atmosferę. - Zauważyłem że od naszego spotkania bransoletki nie znikają z twojego nadgarstka. – spojrzał na moją prawą rękę.

-Tak jakoś.

-Też noszę swoją. – podniósł lewy nadgarstek do góry.

-Miło, że nie zapomniałeś.

-Jess też nosi. Od zawsze byliśmy zgraną paczką.

-Zostawiamy ją tu samą.

-Nie bój się o Jess. Ona da sobie radę, w końcu to moja siostra. A rodzina Sykes nigdy się nie poddaje. Z resztą za dwa lata sama przeprowadzi się do Londynu i będziemy znowu razem.

-Jesteś tego niemalże pewny. A jeżeli nie dostanie się na studia ?

-Ona by się nie dostała ? Proszę cię. Ta zdolna bestia dostanie się nawet na Harward.

-Z tym, że ona chce iść do szkoły muzycznej, a nie na Harward.

-Tak tylko mówię, żeby podważyć moje wcześniejsze zdanie.

-Oh Nathan. Ty się jednak nie zmieniłeś. – ziewnęłam.

-Ty też nie. – uśmiechnął się do mnie. – Pośpij. Przed nami żmudna droga, a widzę, że jesteś zmęczona. Odpocznij.

-Nie chcę spać. Aa Nathan ?

-Tak ?

-Mogę cię o coś poprosić ?

-No pewnie mała.

-Bo jak będziemy razem mieszkać, co jest nieuniknione i w ogóle nie widzę w tym nic dobrego, bo nie chcę być piątym kołem u wozu.

-Wcale nie będziesz.

-Nie wchodź mi słowo. No więc pominę już ten fragment, w którym narzekam na wspólne mieszkanie z Tobą, bo zdanie na ten temat już doskonale znasz i przejdę do sedna sprawy. Więc gdybyś chciał wolną chatę to wal śmiało zniknę w jakiejś knajpce z wi-fi i gites.

-Nie będzie takiej potrzeby.

-Ale ja jeszcze nie skończyłam, bo też nie chcę, żebyś się mną zajmował jak małym dzieckiem. To, że mam uszczerbki w zdrowi nie oznacza, że sama nie dam sobie rady. I nie chcę żebyś przez to się ograniczał i rezygnował ze swojego życia.

-Ale to nie będzie problem. Znamy sytuację i wiem, że nie możesz być sama. W każdej chwili może coś ci się stać.

-I tego się obawiałam. – weszłam mu w słowo. – Nie chcę cię ograniczać.

-Nie będziesz. Chcę spędzić po prostu więcej czasu z moją najlepszą kumpelą i chcę jej pomóc. To wszystko. I nie będziesz mnie wcale ograniczać. Wręcz przeciwnie. Nie będę co wieczór przychodził pijany do mieszkania, bo ten czas będę spędzał z najlepszą pod Słońcem osobą.

-Nie zgrywaj się.

-Wcale się nie zgrywam. Zostaw ten temat i idź spać. To będzie dla ciebie męcząca podróż. Musisz odpocząć. – zatrzymał się na światłach i z tyłu wyjął koc. – Okryj się nim. – podał mi go.

Mimo że był środek sierpnia ja odczuwałam zimno z tym, że ono mnie nigdy nie opuszczało. Szczelnie się nim okryłam i włączając radio oparłam się wygodnie w fotelu odpłynęłam w krainę Morfeusza czując w kościach, że ten dzień będzie ciężkim dniem.

Śniło mi się, że byłam z Nathanem na wieczornym spacerze. Londyn spowiła mgła dająca mroczną atmosferę, widać było gdzieniegdzie zapalone światła w domach i mieszkaniach , które razem z latarniami oświetlały ulice. Ruch był niewielki co mnie lekko zdziwiło, ale widząc, że dochodzi pierwsza w nocy zdałam sobie sprawę, że jest już późno i wszyscy są teraz w swoich domach. Nathan jak zwykle miał ciepłe dłonie, którymi grzał moje zmarznięte palce. Spacerowaliśmy w ciszy bez zadawania żadnych pytań i może niektórzy mogą czuć się w takich sytuacjach niekomfortowo, ale nam to nie przeszkadzało. Czułam się nie swojo w tamtym miejscu, czułam, że coś złego może się za chwilę wydarzyć. Bałam się. Nathan to chyba wyczuł, bo objął mnie ramieniem i dalej szliśmy w mroku. Byłam pewna tego, że się nie zgubimy, bo ufałam Nathanowi w to, że znał Londyn. Było mi zimno, ale miałam wrażenie, że za moment trafimy do naszego celu, którym było ciepłe mieszkanie chłopaka. Nurtowało mnie pytanie co o tej porze robiliśmy na spacerze, ale nie zadałam go mojemu towarzyszowi. Szliśmy stosunkowo długo, a jeszcze nie doszliśmy nigdzie. Po prostu szłam za Nathanem, który miał smutną twarz. Nagle i mi zrobiło się smutno. Poczułam coś ciepłego na ustach. Wyjęłam moją zimną dłoń z kieszeni bluzy i podniosłam ją na wysokość ust. Poparzyłam sobie skórę gorącą cieczą. Spojrzałam na opuszki palców, które były ubrodzone krwią. Stanęłam, a razem ze mną i Nath. Spojrzał na mnie i stojąc przede mną położył swoje dłonie na moich ramionach. Wystraszona spojrzałam na chłopaka, któremu oczy zdążyły się już zaszklić.

-Agnes nie zostawiaj mnie samego. – usłyszałam nim runęłam jak martwa na twardy chodnik.

Obudziłam się. Na szczęście to był tylko sen, ale jaki realistyczny. Odwróciłam głowę w prawą stronę i spojrzałam na prowadzącego w skupieniu samochód Nath’a. Po chwili zauważył, że się mu przyglądam.

-Widzę, że się już obudziłaś. – uśmiechnął się czym wywołał ciepło w moim sercu. – To dobrze. Już jesteśmy w stolicy. Rozejrzyj się.

Faktycznie mijaliśmy dużo zabytkowych budowli, a na chodnikach roiło się od turystów robiących sobie zdjęcia. Mijaliśmy właśnie Big Bena.

-A tam jest London Eye. – pokazał na olbrzymie koło za wierzą z zegarem. – Byłaś tam kiedyś ? – pokiwałam przecząco głową przyglądając się mu. – To pójdziemy razem.

To wszystko robiło ogromne wrażenie. Cieszyłam oczy tymi wszystkimi widokami. Było jeszcze tyle miejsc na świecie, które chciałabym zobaczyć na żywo, a tak mało czasu i możliwości na spełnienie choć części moich marzeń. Wiem, że rodzice uchyliliby mi nieba, by mi pomóc, ale to nie było możliwe w moim przypadku. Wręcz mission impossible. Kiedyś zastanawiałam się nad tym dlaczego to dotknęło mnie, ale teraz pogodziłam się z tym losem w przeciwieństwie do mojej rodziny.

-O czym myślisz ? – zapytał Nath wjeżdżając po raz kolejny w jakąś uliczkę.

-Nad swoim życiem.

-Jeszcze dużo przed tobą. – zaczął wjeżdżać na parking przed jednym z większych budynków na tej ulicy.

-Taaa. Ty tu mieszkasz ? – zapytałam na widok tej lokalizacji.

-We własnej osobie. Na czwartym piętrze. – wyłączył silnik i dumnie się uśmiechnął.

-Jest tu winda ? – zapytałam wychodząc z jego auta.

-Jest.

-To dobrze, bo bym się nie wtaszczyła na górę.

-Tu jest siedem pięter, więc musi być winda.

-Wcale nie musi, ale pewnie za wynajem płacisz majątek, więc jak na apartament przystało winda się należy.

-Nie wynajmuje go, kupiłem go. I to nie jest apartament, a mieszkanie.

-Zobaczymy. – wyjęliśmy moje walizki z bagażnika i po małej kłótni udało mi się przekonać Nath’a, że ciągnąć za sobą walizkę nic mi się nie stanie i tak oto każde z nas weszło do budynku z jedną walizką.

-A ty gdzie masz swoje rzeczy ? – zapytałam z ciekawości gdy byliśmy w windzie.

-W plecaku. – powiedział poruszając śmiesznie plecami.

-I ci się wszystko w nim zmieściło ?

-Przecież jechałem do domu, a nie do Hollywood.

-Ale to nie zmienia faktu, że się nie dziwię, że wszystko zmieściło ci się do tego małego plecaka.

-Wcale nie jest mały. – powiedział i winda się zatrzymała, Nathan zaprowadził mnie do drzwi jego mieszkania.

-Same drzwi robią na mnie ogromne wrażenie. – rzuciłam udając napaloną fankę, Nathan złożył na mojej osobie wzrok typu „WHAT ?!” i otworzył na oścież drzwi.

Błysk i nowoczesny wygląd od razu dał mi po oczach, weszłam niepewnie do holu, bojąc się, że kółkami w walizce porysuję płytki. Czyli „mieszkanie” było dwupoziomowe. 

Sama nie wiedziałam gdzie mam patrzeć i na które schody ewentualnie wejść. Nathan ruszył przodem, a że bałam się iż się zgubię, zostawiłam walizki i ruszyłam za nim.

-Tu jest kuchnia. – Nathan wszedł do pomieszczenia. – Nie kupowałem stołu, ani krzeseł gdyż nie były mi potrzebne.

Wchodząc tam przeżyłam chyba większy szok niż na początku. Kuchnio była przejrzysta i przestronna, taka jaką zawsze sobie wyobrażałam w moich marzeniach. Nie byłam zbyt dobrą kucharką, ale zawsze czułam silną więź z tym pomieszczeniem w domu. A ta kuchnia była wyobrażeniem moich najskrytszych marzeń.

-Chodź. Pokarzę ci salon. Spodoba ci się. – Nathan pociągnął mnie za rękę i weszliśmy do pomieszczenia naprzeciwko kuchni.

Salon był miejscem, w którym chciało się zostać, był przyjemny i od razu naszła mnie ochota by usiąść na kanapie. I jeszcze ten fortepian, od razu poczuło się, że w tym "mieszkaniu" mieszka artysta.

-Sam wybierałeś meble do tego mieszkania czy wynająłeś dekoratorów ?

-Był już urządzony, gdy się do niego wprowadziłem, ale i tak pozmieniałem jeszcze parę rzeczy po swojemu.

-Jest śliczny. – zachwycałam się salonem.

-Poczekaj aż zobaczysz swój pokój. – zaśmiał się.

-Już się nie mogę doczekać. Co jest na górze ? - zapytałam.

-Trzy sypialnie każda z własną łazienką.

-Na bogato.

-Wiesz. Jak zwalą ci się do domu tacy jedni to i tak brakuje miejsca.

-Nie wątpię. – byliśmy prawie u szczytu schodów.

-Twoją sypialnię troszkę przerobiłem jak się dowiedziałem, że będziesz ze mną mieszkać, więc jeszcze jej nie widziałem na żywo. – puścił do mnie oko.

-To jak ty to zrobiłeś ?

-Wybrałem meble, kolor ścian i takie tam, ale jestem pewien, że ci się spodoba. Przyjechali fachowcy i urządzili. - weszliśmy na jedne ze schodów.

-A po co ci tyle schodów ?

-Szybciej jest. - uśmiechnął się. - Tutaj jest sypialnia gościnna. Nie twoja. - otworzył szerzej drzwi.

-Śliczna. Ale ktoś tu chyba ostatnio nocował. - spojrzałam na niego, a ten niby od niechcenia poprawił swoją fryzurę, ale ja wiedziałam, że się speszył.

-Nooo. Jay przed wyjazdem zwalił mi się na głowę i nie miałem czasu ogarnąć.

-Zostajesz usprawiedliwiony.

-Chcesz zobaczyć łazienkę ?

-Jeszcze pytasz.

Chłopak uchylił drzwi. Zakochałam się w tym ogromnym oknie, było wspaniałe. 

-Wow. To jest przepiękne. - wydukałam.

-Też jakoś tak lubię tę łazienkę. - zamyślił się. - Chodźmy dalej. - i zamknął drzwi.

Wyszliśmy z sypialni i poszliśmy głębiej w korytarz.

-Tu jest moja sypialnia. Jak chcesz to rzuć okiem.

-Oczywiście, że chcę zobaczyć gdzie śpi słynny Nathan Sykes z The wanted. Może nawet uda mi się ukraść ręcznik z twojej łazienki.

-Zabawna jesteś.

-Każdego dnia o każdej porze doby.

Uchyliłam drzwi i weszłam do środka. Nathan oparł się o futrynę i obserwował mnie.

-Ale duże łóżko. - wypaliłam, gdy je zobaczyłam.

-Jestem dużym chłopcem to i muszę mieć duże łóżko. - zaśmiał się, ale nawet się do niego nie odwróciłam tylko podeszłam do okna.

-Pięknie.

-Też je lubię. -stanął obok mnie..

-Ciekawe co zobaczę w łazience ? – powiedziałam po dłuższej ciszy, w której każdy cieszył oczy widokiem z okna.

-O kurczę. – udało mi się tylko wydusić na widok jaki zobaczyłam, jeszcze chwila i już leżałabym na podłodze z tego szoku.. – Kocham, uwielbiam, ubóstwiam po prostu. 

-Skąd ja wiedziałem, że tak będzie ? – Nathan nagle pojawił się za mną.

-Nath jak moja łazienka mnie nie zadowoli to korzystam z twojej.

-Jeżeli moja osoba nie będzie ci w niej przeszkadzać to nie ma problemu. – uśmiechnął się zadziornie.

-Tobie tylko jedno w głowie.

-Ale o co ty mnie teraz oskarżasz ? – podniósł ręce w geście obrony.

-O nic, kochanie. Prowadź mnie do moich apartamentów.

-Już się robi. Spodoba ci się.

Wyszliśmy z sypialni Sykesa i stanęliśmy centralnie naprzeciwko jego drzwi.

-Niezła miejscówa. – powiedziałam widząc ten zbieg okoliczności.

-Prawda ? Wejdź. – ponaglił mnie, a ja nieświadoma czego mogę się spodziewać uchyliłam drzwi, aż zabrakło mi powietrza w płucach, popchnęłam drzwi i niepewnie weszłam do środka. Od razu poczułam, że to moje miejsce, tylko i wyłącznie moje.

-Mam nadzieję, że dobrze będzie ci się tu uczyło.

-Jeżeli to wszystko mnie nie będzie rozpraszało to to będzie najlepsze miejsce na ziemi. Jest śliczna.

-Wiedziałem, że ci się spodoba. – rzuciłam się na łóżko, a za chwilę rzuciłam się do okna patrząc jakie widoki będę miała na co dzień.

-Jest super świetnie. – posłałam Nathanowi promienny uśmiech.

Te kolory i ta delikatność w zupełności mnie odzwierciedlały. Teraz nie miałam żadnej ochoty stąd wychodzić.

-To nie wszystko. – pokazał na białe drzwi, do których za chwilę podeszłam i otworzyłam tym razem od razu na oścież. Mój uśmiech od razu się poszerzył i pewnie wyglądałam jak jakaś mysz patrząca na duży kawałek sera.

-Wiesz, myślę, że w tej wannie będzie mi się jednak najlepiej uczyło. – odwróciłam się do opartego o framugę Nathana i podeszłam do wanny, dotknęłam mięciutkich ręczników i podeszłam do umywalek.

-Zadowolona ?

-Jeszcze pytasz. – odpowiedziałam zbulwersowana. – Mam własną łazienkę ! Więcej do szczęścia mi nie potrzeba. – uściskałam najmocniej jak mogłam Nathana.

-W takim razie idziemy coś zjeść, bo jestem głodny. Na co masz ochotę ?

-Yy ale ty na serio pytasz ?

-Nie na żarty. No pewnie co chcesz ? – wyjął telefon z kieszeni.

-Chińszczyzna ? – zamrugałam parę razy powiekami.

-Okay. – uśmiechnął się i wyszedł, a ja rzuciłam jeszcze raz okiem na MOJĄ łazienkę i zamykając drzwi wyszłam do sypialni, ponownie rzuciłam się na łóżko, po jakiś 7 minutach Nathan wrócił do mnie z moimi bagażami.

-Skoro to jest MIESZKANIE to ja jestem księżniczką. – powiedziałam podpierając się łokciami.

-W Londynie możesz być kimkolwiek chcesz.

-Witamy w programie „Spełniamy marzenia”. - znowu opadłam na mięciutki materac i zdałam sobie sprawę, że jestem już zmęczona.

-Zmęczona ? – zapytał Nathan siadając na brzeg łóżka.

-Jakbyś czytał mi w myślach, bo o tym pomyślałam.

-Może czytam ?

-W takim razie odczytaj odpowiedź. – chłopak uważnie mi się przyjrzał.

-To jest trudniejsze niż myślałem.

-Haha. – zaśmiałam się. – Jak coś zjem i troszkę odpocznę od tych wrażeń siły mi wrócą.

-W takim razie dzisiaj już nic nie robisz. – chłopak położył się obok mnie zakładając ręce na kark.

-Walizki same się nie rozpakują.

-Można to zrobić jutro. – obydwoje patrzeliśmy na sufit.

-Odwlekanie tego co można zrobić dzisiaj na jutro nie jest najlepszym pomysłem.

-W takim razie mogę ci pomóc.

-Dam sobie radę. Muszę zadzwonić do mamy.

-W takim razie ja idę naszykować kuchnie do naszego obiadu.

-Akurat masz co szykować. – zaśmiałam się z jego pomysłu.

-Cii. To miał być mój pretekst do tego, żebyś została sama. – posłał mi uśmiech i zostawił mnie samą, wyjęłam telefon z kieszeni jeansów i wybrałam numer do mamy, odebrała po drugim sygnale.

-No hej kochanie. Dojechaliście już ?

-No cześć Mamuś. Tak, właśnie zostałam oprowadzona po moim nowym domu.

-I jak wrażenia ?

-Kocham to miejsce. Mam śliczny pokój, zrobię później zdjęcia to ci wyślę. Tu jest fantastycznie.

-Mam nadzieję, że odwiedzisz od czasu do czasu swoich staruszków ? – zaśmiała się.

-Mamo, wcale nie jesteś stara, I tato również. A tak w ogóle to daj mi go do telefonu.

-Nie ma go aktualnie w domu. Pojechał na zakupy.

-Nie pojechałaś z nim ?

-Zostałam w domu i sprzątam.

-Mogłyśmy to zrobić razem wczoraj.

-Przecież dam sobie radę. A co wy tam porabiacie w stolicy ?

-Nathan właśnie szykuje kuchnie do obiadu.

-To leć do niego, bo ci wszystko zje.

-Najpierw trzeba zamówić jedzenie, mamo, żeby jeść. – uśmiechnęłam się.

-Oj dzieci jak wy tam przeżyjecie ?

-Nie bój mama, Nathan potrafi gotować ja też, nie zginiemy. Dzisiaj tylko jesteśmy zmęczeni.

-No właśnie jak podróż ?

-No wiesz, chyba dobrze, ale zasnęłam w trakcie, więc niewiele pamiętam.

-Zawsze podróże cię nużyły.

-Tak, było, jest i będzie.

-To trzymaj się Misia.

-Obiecuję mamo.

-Pa. – rozłączyłam się i zeszłam na dół ocenić ile serca w przygotowania do posiłku włożył mój współlokator.

Hej !

Dzisiejszy rozdział krótszy, ale bardziej wizualny. Jesteśmy już w Londynie, a skoro tu jesteśmy to zaczynamy zabawę.

Czcionka została przeze mnie poprawiona i trochę ją zwiększyłam, jeszcze jakoś na początku zeszłego tygodnia, więc może niektóre z was nie zauważyły różnicy.

Bardzo mi miło, że spodobała się wam fabuła tego opowiadania, chociaż co można powiedzieć po jednym rozdziale ? ;)

Co do prośby Kami to niestety, ale żadna zakładka z bohaterami się nie pojawi. Przykro mi :(

Z okazji świąt chcę Wam złożyć życzenia, bo później nie będzie już okazji. 

Aby te święta były najlepiej wspominanym momentem w tym roku, żeby zjedzone kalorie w Wigilie nie poszły w tyłek, a w cycki, czy gdzie tam chcecie :D Żeby ta cała rodzinna atmosfera trwała i trwała i żeby nie udzieliła się wam gorączka świąteczna. Prezenty pod choinką mają Wam się nie mieścić i żeby chociaż w Święta spadł śnieg. Zdrówka, szczęścia i pomyślności.

Do kolejnej niedzieli 

<3