#1 "Nie chcę odchodzić, ale co ja mogę ?"

#Agnes

Po raz pierwszy w swoim życiu stresowałam się wizytą u Karen. Znałam ją od dziecka, traktowałam jak własną matkę, a jej dzieci jak swoje rodzeństwo, którego nigdy nie miałam, a zawsze chciałam. Wiedziałam, że rodzice równie mocno jak ja pragnęli drugiego dziecka, ale mama nie mogła zajść ponownie w ciąże. Współczułam jej, ale prawdziwe rodzeństwo zamieniłam na przyszywane i nie żałuje. Moi rodzice często spotykali się z Karen przez co znam jej dwójkę dzieci doskonale. Z Jess zawsze bawiłyśmy się lalkami, a z Nathanem lubiliśmy się bawić w chowanego. Nasza znajomość osłabła, gdy Nathan trafił do The wanted, a Jess poszła do college. Mimo że miałam przy sobie dziewczynę to nie widziałyśmy się tak często jak wcześniej. A z Nathanem nie widziałam się od trzech lat stąd moje zdenerwowanie tym spotkaniem. Od ponad pół godziny stoję w mojej małej garderobie i nie wiem co wybrać. Wreszcie zdecydowałam się na dość skromny strój i raczej codzienny, przecież nigdy jakoś specjalnie nie przywiązywałam wagi do tego jak wyglądam idąc do nich w odwiedziny. Włączyłam lokówkę i czekając aż się nagrzeje pomalowałam oczy tuszem i biorąc pasma włosów nakręciłam je na przyrząd. Po skończonej pracy uzyskałam to co chciałam i utrwaliłam fryzurę lakierem do włosów. Zajęłam się malowaniem paznokci na wpadającą w czerwień pomarańczę. Niektórzy twierdzili, że to czerwony lakier, a inni, że pomarańczowy. Dla mnie był to ten idealny.

-Ślicznie wyglądasz. – odwróciłam się i zobaczyłam mamę stojącą w drzwiach do mojego pokoju.

-Dziękuje. Ty też ładnie wyglądasz. – miała na sobie koktajlową jasno-różową sukienkę kupioną w zeszłym tygodni przez nią i Karen. Kobiety miały ze sobą bardzo dobry kontakt.

-Przyszłam po radę.

-Słucham. – skończyłam malować paznokcie i zakręciłam pojemniczek z płynem.

-Zastanawiam się nad włosami. Nie wiem co z nimi zrobić. Spiąć. – podniosła je do góry tworząc koka. -Czy rozpuścić ? – jej włosy delikatnie opadły na ramiona.

-Zepnij je w lekkiego koka z wypuszczonymi kosmykami przy twarzy. Masz zgrabną szyję. – moja mama miała piękny naturalny odcień jasnego blondu, który po niej odziedziczyłam.

-Wiedziałam, że mi pomożesz. – kobieta zaczęła układać włosy przy mojej toaletce. – Widzę, że się stresujesz.

-Co ? Nie. Wcale. – spojrzałam na nią.

-To dlaczego zagryzasz dolną wargę ? – zapytała, a ja spojrzałam w lustro przede mną i faktycznie ujrzałam swoje białe zęby na tle moich jasno różowych ust.

-No może troszkę.

-Przecież to tylko Nathan.

-Ale nie widzieliśmy się przez tyle czasu. Skąd mam wiedzieć jak na mnie zareaguje ? Może nawet mnie nie rozpozna i każe mi odejść ?

-Nie wygłupiaj się. Przecież od zawsze tworzyliście zgraną paczkę. Ty, Jess i Nath. Z pewnością cię rozpozna.

Chciałabym, żeby tak było. Bałam się po prostu jego reakcji, bo skąd mam ją przewidzieć ? Nie jestem jasnowidzem czy wróżką, która siedzi na krześle i uparcie twierdzi, że rozpozna twoją przyszłość z wnętrza dłoni. Świat nie jest różowy, a ludzie się zmieniają. Więc rzeczą normalną jest mój lęk przed tą wizytą i to nie jest wazelina. Gdy mama spięła swoje włosy zostawiła mnie samą w pokoju i upewniając się, że moje paznokcie wyschły podeszłam do kufra na dnie mojej garderoby, zamknęłam się w niej i siadając na podłodze otworzyłam skrzynie ze skarbami. W środku znalazłam mnóstwo wspólnych zdjęć. Na każde patrzyłam z ogromnym namaszczeniem, bo doskonale wiedziałam kim dla mnie są ci ludzie na nich. To z nimi spędziłam całe moje dotychczasowe życie, to z nimi dzielę najlepsze wspomnienia i historie, to oni pomogli mi podczas choroby. Byli moim wsparciem i siłą do wyjścia z tego. Pod albumami ze zdjęciami były nasze potajemne listy, które z oszczędności sami wrzucaliśmy do naszych skrzynek bez znaczków i stempli pocztowych. Pożółkłe kartki miały na sobie różne ślady. Po trawie, po czekoladzie czy po lodach, ale i tak to były moje najcenniejsze rzeczy, mimo że finansowo nie były nic warte, dla mnie były najważniejsze i to właśnie ta skrzynia byłaby pierwszą rzeczą, którą zabrałabym z płonącego domu. Za dużo wspomnień do utracenia. Z dna kufra wyjęłam moje dwie bransoletki, które dostałam od rodzeństwa. Różowo- szara od Jess, a niebiesko-zielona od Nathana, gdy na nią patrzyłam od razu kojarzyła mi się z jego oczami. Założyłam je na nadgarstek i przyglądałam się im przez dłuższą chwilę. Niby zwykła mulina, a sentymentalność do niej miałam ogromną. Na dnie znalazłam jeszcze kamień w kształcie serca, stracił ten blask co kiedyś, ale nadal jego bursztynowy kolor był przepiękny. Położyłam go obok albumów i listów na ciemnych panelach i przeglądałam dalej. Rysunki, małe pluszaki, patyczki po lodach z naszymi imionami i kupa innych rzeczy, które przez kogoś innego były postrzegane jako śmieci, a ja nadal je przy sobie miałam. Usłyszałam na dole wołanie mojego taty. Spakowałam wszystko do kufra i schowałam pod ubraniami. Wyszłam z garderoby i biorąc swoją torebkę wyszłam z pokoju. Dwa głębokie wdechy i zeszłam po schodach na dół. Rodzice już czekali na mnie na korytarzu.

-Komu w drogę temu czas. – uśmiechnęłam się lekko co po mnie powtórzyli moi rodzice i wyszliśmy z domu.

Wsiadłam do naszego rodzinnego czarnego Jeepa i tato ruszył z podjazdu, a w moim żołądku zawiązywał się coraz mocniej guz, który z czasem zaczął podchodzić do gardła. Próbowałam sobie wybić z głowy fakt, że Nathan może mnie nie poznać i zaczęłam snuć w głowie wesołe wizje naszego spotkania. Jak wpadamy sobie w ramiona i się tulimy, jak się śmiejemy i żartujemy z tym, że na końcu mojej wizji pojawiało się coś czarnego. Okazywało się, że to nie Nathan lub chłopak się ode mnie odsuwał jak po ataku amnezji. Tęskniłam za nim i nie przeżyłabym gdyby nasze relacje się zmieniły. Wiem, że Nathan to już nie ten sam chłopak co przed jego karierą, ale liczyłam na to, że w środku nadal żywi do mnie to samo co kiedyś. Błagałam o to w myślach Boga. Nie zniosłabym odrzucenia z jego strony. Z każdym mijanym metrem miałam coraz większą ochotę ucieczki. W pewnym momencie miałam ochotę krzyknąć to prowadzącego wozu taty, żeby zawrócił i zostawił mnie w domu, ale szybko się opanowałam. Jakby to wyglądało ? Jeszcze nie postradałam zmysłów. No właśnie. Jeszcze. To tylko kwestia czasu, który został do dotarcia pod rodzinny dom Sykesów. Liczyłam zakręty, aż został tylko jeden, a dławiąca gula w gardle pojawiła się momentalnie, gdy minęliśmy właśnie ten zakręt. Już z daleko widać było biały płot wokół żółtego domu. Zadbany ogródek to zasługa Karen, która dbała o niego całymi dniami. Znałam każdy milimetr tego ogrodu i doskonale wiedziałam, że za domem znajduje się trzyosobowa huśtawka, na której wypłakiwałam się w ramię Nathana po diagnozie. Doskonale pamiętam tamten wieczór, pamiętam, że Nath również płakał. Bał się, że go zostawię, ale udało mi się to przezwyciężyć. Tato wyłączył silnik i ich oczy powędrowały na mnie. Czułam ich wzrok, ale go nie odwzajemniłam. Wpatrywałam się w dom, przed którym staliśmy. Odpięłam pasy i niepewnie wysiadłam. Po chwili rodzice zrobili to samo. Poczułam rękę mamy oplatającą mnie w talii i zaczęła mnie prowadzić do drzwi wejściowych. Instynktownie spojrzałam na okno na górze, było zasłonięte żaluzją, czyżby Nathana nie było ? Rodzice zapukali do drzwi, a ja próbowałam się pozbyć tego niezręcznego uczucia w moim ciele. Nie lubiłam się tak czuć. Po chwili drzwi się otworzyły, a ja zobaczyłam przed sobą wesołą posturę jasnowłosej Karen uśmiechającej się na powitanie. Przywitała się z moim rodzicami, a następnie przyszła kolej na mnie.

-Agnes jak zwykle pięknie wygląda. Witaj kochanie. – wtuliłam się w jej ciało. – Skąd ta niepewność ? – szepnęła mi do ucha, a ja wzruszyłam tylko ramionami, spojrzałam na schody. – Nathan jest u siebie. – uśmiechnęła się. – Nie stresuj się. Bardzo ucieszył się na to spotkanie. – kiwnęłam lekko głową. – Jess jest w kuchni jeśli chcesz się przywitać.

Ruszyłam w kierunku dobrze znanego mi pomieszczenia i ujrzałam w nim blondynkę.

-Agnes ! – podbiegłą do mnie przytulając mnie, ochoczo odwzajemniłam ten gest i uśmiechnęłam się do niej.

-Dobrze cię widzieć Jess.

-Kochanie jak ja się za tobą stęskniłam.

-Kiedy wróciłaś z Londynu ?

-Wczoraj z Nathanem.

-I jak ?

-No wiesz. Papiery złożyłam teraz muszę czekać na odpowiedź i skończyć collage.

-Na pewno ci się uda. Jesteś równie uzdolniona co Nathan, a widzisz co on osiągnął.

-Musi się udać.

-I takie podejść chcę u ciebie widzieć.

-Co się dzieję ? – zapytała zakładając ręce na piersi.

-Nic się nie dzieje. – wzięłam z tacy ciasteczko.

-Nie ściemniaj. Przecież widzę, że się denerwujesz. Jesteś u siebie. Nie bój się.

-Mam małego cykora.

-Przecież znamy się od … od zawsze, więc o co chodzi ?

-Nie widziałam Nathana trzy lata, a jeżeli coś między nami się zmieniło ? – nie umiałam kłamać i sama się wsypałam.

-Na pewno tak nie będzie. Nathan to nadal ten sam człowiek, a to jak ukazują go gazety czy portale plotkarskie to inna sprawa. W kręgu swojej rodziny i najbliższych nadal jest tym samym szalonym głupkiem co zawsze. – zaśmiała się.

-Co wcale nie zmienia faktu, że się boję.

-Przejdzie ci równie szybko co katar.

-Zabawne, wiesz ?
-No pewnie, że wiem. – dziewczyna posłała mi swój zniewalający uśmiech. – Pomożesz mi ?

-Pewnie, a w czym ?

-Mamy posypać te ciastka cukrem pudrem. – dziewczyna podała mi tacę z ciastkami i cukier puder, ktoś przeszedł obok kuchni.

-Co się działo w Gloucester jak mnie nie było ? – zapytała kończąc pierwszą tacę.

-Nic takiego. Był wypadek samochodowy, ale nikt nie ucierpiał. – powiedziałam przypominając sobie o tym.

-To dobrze. A wiadomo co było przyczyną ?

-Niesprawne hamulce. Kobieta chciała zahamować, ale wtedy jej hamulce nie zadziałały. Coś musiało się przerwać. Jakaś linka czy coś w trakcie jazdy.

-Biedactwo. Nie wiem jakbym się zachowała w takiej sytuacji.

-Ja tak samo. – skończyłam pracę.

-To ja pójdę to zaniosę, a ty nastaw wodę na herbatę i przyszykuj kubki, dobrze ?

-Pewnie. I tak mogę przewidzieć co kto chcę do picia. – zaśmiałam się.

-Jedno cappucinno, dwie czarne i trzy herbaty. – powiedziała Jess wychodząc.

-Dokładnie. – rzuciłam do niej i zajęłam się szykowaniem napoi.

Doskonale wiedziałam co gdzie znajdę, więc nie czułam się skrępowana krzątając się po kuchni. Jakby nie patrzeć to był mój drugi dom i tak właśnie się tutaj czułam. Gdy sypałam kawę do ostatniej filiżanki Jess wróciła do kuchni.

-I jak ci idzie ?

-Dobrze. – uśmiechnęłam się do niej.

-To ja lecę zanieść drugą tacę ciastek i później przyjdę pomóc ci pozanosić kubki do salonu. – i wyszła.

Poczekałam aż woda się zagotuje i zalałam kubki i filiżanki. Z lodówki wyjęłam mleko i nalałam do małego dzbanuszka. Uzupełniłam cukier w cukierniczce i wyjęłam łyżeczki. Ktoś wszedł do kuchni.

-Dobrze, że jesteś już Jess, bo właśnie skończyłam. – odwróciłam się jej stronę, ale jej tam wcale nie było.

-Agnes. – wychrypiał Nathan i zaczął iść w moją stronę, na początku stałam osłupiała, ale po chwili ruszyłam w jego kierunku, by po chwili chłopak mógł mnie zamknąć w żelaznym uścisku podnosząc do góry, poczułam mocny zapach męskich perfum i zapach lakieru do włosów. Wtuliłam się w chłopaka i nie poczułam kiedy łzy zaczęły płynąć po mojej twarzy. Nie zapomniał o mnie. Nie wiem ile czasu spędziliśmy w uścisku, ale Nathan po chwili mnie wypuścił pozwalając spojrzeć nam na siebie. Przy moich 165 cm musiałam zadrzeć głowę do góry by przyjrzeć się jego oczom, w których widziałam łzy.

-Nic się nie zmieniły. – szepnęłam.

-Jak dobrze cię zobaczyć. – opuszkami palców wytarł mi mokre policzki.

-Tęskniłam. – powiedziałam ponownie wtulając się jego tors.

-Ja też. Ale teraz tak łatwo mi nie uciekniesz. – zaśmiał się co odwzajemniłam.

-Czyli widzę, że się już przywitaliście ? – do kuchni weszła uśmiechnięta Jess, znałam ją na tyle dobrze, że wiedziałam, że stała przed kuchnią i dała nam czas na powitanie, a dopiero później weszła.

-Nareszcie w trójkę. – powiedziałam odsuwając się od Nathana.

-Oooo. – powiedziała Jess przypatrując się nam. – To takie wzruszające, że ja też zacznę zaraz płakać. – powiedziała, a jej oczy się zaszkliły.

-Razem po trzech latach. – powiedział Nathan i jeszcze raz na niego spojrzałam.

-Grupowy misiek ! – krzyknęła Jess i po chwili złączyliśmy się we wspólnym uścisku.

-Tak dobrze jest mieć was razem. – powiedziałam.

-Nie czułem się tak dobrze, od długiego czasu. – dodał Nathan.

***

Siedziałam między Jess, a Nathanem. Nasi rodzice siedzieli na kanapie, a my przy stole ciągle coś podjadając z talerzy. Śmialiśmy się i rozmawialiśmy opowiadając sobie różne historie. Nathan miał bardzo ciekawe życie, dużo się w nim działo.

-Agnes dostała się do jednego z college w Londynie i właśnie jesteśmy w trakcie szukania jej mieszkania. – nasza rozmowa ucichła dlatego usłyszeliśmy o czym rozmawiają dorośli.

-Dostałaś się ?! – szybko zapytał Nathan na co ja tylko pokiwałam głową. – No to co się nie chwalisz ?

-Tak wyszło. – powiedziałam podnosząc kubek z gorącą herbatą do ust.

-No właśnie może ty Nathan będziesz coś wiedział. – powiedział mój tato.

-A o co chodzi ? – zapytał zainteresowany.

-Szukamy dla Agnes jakiegoś mieszkania w stolicy.

-Znam jedno bardzo odpowiednie miejsce. Będzie idealne. – uśmiechnął się.

-Tak ? Jakie to miejsce ? – ożywiła się moja mama.

-Położone w centrum w bezpiecznej okolicy i bardzo zielonej. Rachunki bardzo niskie, towarzystwo pierwsza klasa z tym, że potrzebne jest doświadczenie w kuchni. Gotowanie i od czasu do czasu pieczenie.

-O czym ty mówisz Ntahan ? – zdziwiona zapytała moja mama.

-O swoim nowym mieszkaniu. – piała ze śmiechu Jess, a Nathan ze znakiem zapytania spojrzał na mnie podnosząc brew do góry jakby czekał na odpowiedź z mojej strony, a ja zszokowana się w niego wpatrywałam.

-Naprawdę mógłbyś przygarnąć Agnes do siebie ? – zapytał mój tato.

-No pewnie. Nie widzę problemu. – odpowiedział.

-To świetny pomysł. Nathan będzie miał na nią oko i w razie jakiś problemów zajmie się nią. Zna Londyn jak własną kieszeń. – wtrąciła Karen.

-Ale jesteś pewny ? – moja mama chciała się upewnić.

-W stu procentach. Przynajmniej będę miał pyszne jedzonko i jakąś duszę do pogadania, bo wpatrywanie się w biały sufit nie jest zbyt interesujące. – uśmiechnął się, a wszystkie pary oczy w pomieszczeniu skierowały się w moją stronę z pytaniem.

-Nie ! Nie ma mowy. – odstawiłam kubek na stół, a mimika twarzy towarzystwa zmieniła się na zdziwienie.

-Ale dlaczego ? – zapytała Karen.

-Bo Nathan to gwiazda. Jest rozpoznawalny. – wyliczałam na palcach. – Ma własne życie i nie potrzebny mu chory dzieciak na głowie. Bo …

-Nigdy tak nie mów ! – Nathana mina się zmieniła na smutną. – Nie jesteś chorym dzieciakiem tylko moją siostrą i nigdy więcej tak nie mów, zrozumiałaś ? – zaskoczona pokiwałam tylko głową. – To dobrze. Czyli mamy ustalone, że za tydzień wyjeżdżasz ze mną do stolicy.

-Ale szkoła zaczyna się za dwa tygodnie. – dodałam.

-Ale muszę poznać cię z paroma osobami, pokazać ci miasto, żebyś sama wiedziała jak dojść do szkoły i jak wrócić. I jest jeszcze masa innych ważnych spraw. – tym razem to on wyliczał na palcach.

-Dobrze. – powiedziałam sącząc herbatę, a chłopak się do mnie uśmiechnął.

-Tylko dbaj tam o naszą kruszynkę. Teraz nie może się przemęczać. – powiedział mój tato, a Nathan złapał czającą się aluzję i spojrzał na mnie ze znakiem zapytania, ja tylko pokiwałam przecząco głową, by nie pytał i wróciłam do sączenia herbaty.

***

-Przepraszam was, ale jestem strasznie zmęczona. Pójdę już spać. Dobranoc. – Jess zniknęła na schodach, a my z Natanem wyszliśmy do ogrodu, usiedliśmy na naszej huśtawce i przykrywając się kocami zaczęliśmy się bujać, na początku żadne nic nie mówiło.

-Piękne gwieździste niebo. – przerywając ciszę wpatrując się w granatowe niebo nad nami.

-Co się stało ? – Nathan spojrzał na mnie, a ja uparcie wpatrywałam się niebo.

-Gwiazdy są jak ludzie. Jest ich bardzo dużo, ale następnej nocy możesz nie zobaczyć jednej z nich, bo zniknęła. Tak samo jest z ludźmi. – nadal wpatrywałam się w niebo, a Nathan szczelniej okrył mnie kocem.

-Byłaś na badaniach ?

-Byłam. To moja rutyna. – spojrzałam w jego smutne spojówki. – Nie martw się. Na każdego przyjdzie pora. Na niektórych po prostu szybciej. – uśmiechnęłam się do niego próbując poprawić mu humor.

-Nie chcę cię stracić. – przygarnął mnie do siebie.

-Ja też nie chcę odchodzić, ale co ja mogę ? – złapałam go za jego ciepłą dłoń, zawsze miał je ciepłe, dlatego lubiłam nimi grzać zwoje zmarznięte palce.

-Co konkretnie ?

-Powikłania. Dali mi nowe tabletki i jeszcze żyję.

-Czy powrót choroby jest możliwy ?

-Lekarze dążą do tego, żeby to uniemożliwić, ale ja wiem, że to im się nie uda.

-Dlaczego tak myślisz ?

-Czuje to w sercu, a raczej w tej jego części, która nie została zarażona i uszkodzona.

-Gdyby przeszczep serca byłby możliwy oddałbym ci swoje.

-Ale wtedy to ty byś umarł.

-Ale ty byś żyła.

-To bez sensu. Po co odbierać Tobie życie skoro ja jestem w pełni przyszykowana na śmierć ?

-Boisz się ?

-Już nie. Częściej zastanawiam się nad tym kiedy to nastąpi. Ile zostało mi czasu.

-Lekarze mówili coś na ten temat ?

-Nie.

Nathan już o nic nie pytał tylko mocno mnie przytulił. Kochałam go jak starszego brata, którym tak jakby był. Cieszyłam się tym, że jest tu razem ze mną. W moich ostatnich miesiącach życia, mimo że lekarze o tym nie mówią.

Hej ! 

I w ten sposób mamy pierwszy rozdział, dziękuje za zainteresowanie tym blogiem, bo jest to dla mnie duży kop do dalszego tworzenia. Dziękuje Wam !

Mam pytanie co do spraw technicznych. Czy czcionka jest odpowiedniej wielkości ? Bo jeżeli nie, to możemy to zmienić. Jeżeli macie jakieś inne sugestie to mówcie ;)

Neytri Glou pewnie, że mogę cię informować, ale podaj mi swój @ na tt. ;)

Czyli widzimy się za tydzień, a komentarze są do waszej dyspozycji.

<3