#11 "Rodzinna tradycja."

#Agnes

-Nathan ! - krzyknęłam, gdy zobaczyłam chłopaka na dworcu, po chwili skarciłam się za to, że krzyknęłam jego imię i rozejrzałam się pośpiesznie czy nie zwróciłam uwagi potencjalnej fanki, tym razem miałam szczęście.

-Co to miało być ? - zapytał, gdy już się przytulaliśmy na powitanie.

-Przepraszam, ale dla mnie nadal jesteś moim starszym bratem, a nie popularnym i rozpoznawalnym członkiem wspaniałego boys band'u. - dodałam ciszej.

-Rozumiem, ale publicznie musimy się jednak trochę kryć. No że chcesz wrócić do domu z godzinnym opóźnieniem, bo fani są dla mnie istotni i każdemu muszę pozwolić na małą rozmowę. - był lekko zdenerwowany i nie wydaję mi się, żeby chodziło o rozpoznanie na dworcu.

-Przepraszam.

-Nic nie szkodzi. - ruszyliśmy do jego samochodu. - Jak tam w domu ?

-Wspaniale. - rozmarzyłam się. - Nie chciało mi się tutaj wracać, bez obrazy. - spojrzałam na niego, miał czarne Ray-Bany.

-Londyn jest fajny, ale nie ma tu rodziny, więc wiem o czym mówisz.

-Tak w ogóle to twoja mama dała mi coś dla ciebie.

-Co ?

-Nie wiem. Zapakowane jest. Mówiła, że to coś co miała dać ci już wcześniej.

-Duże to opakowanie ?

-No małe ono nie jest.

-To pewnie ramki ze zdjęciami. - Nathan otworzył mi drzwi do samochodu. - Już dawno miałem je wziąć. - dokończył po wejściu do środka.

-I wyszło, że ja ci je wzięłam.

-Nie bój się. Zadbam, żebyś nie musiała robić za kuriera.

-Ale mi to nie przeszkadza.

-Ale mi owszem. - ruszył.

-A co w Wielkim Mieście ?

-Nie pytaj.

-Co się stało ?

-Nie czytałaś gazet ?

-Wiesz, wolałam spędzić ten czas z rodziną niż przeczesywać Internet i gazety.

-Kelsey, dziewczyna Tom'a, zdradziła go. Powiedziała mu o tym tego samego wieczoru, w którym Tom miał się jej oświadczyć, a następnego dnia wszyscy już wiedzieli o tej zdradzie, bo ten z którym spała Kels nagłośnił sprawę.

-O mój Boże !

-Nie spodziewałem się czegoś takiego po tej dziewczynie. W życiu nie przyszłoby mi to do głowy. Za jakiś czas ślub Sivy i Nareeshy, Tom świruje i ogólnie nie jest za ciekawie. Jesteśmy teraz pod ostrzałem.

-Mam się bać ?

-Siva z Nareeshą już zamówili ludzi, którzy będą pilnować ich ceremonię, bo boją się, że ktoś dowie się gdzie się pobierają i zrobi się hałas.

-Pewnie nie są zadowoleni.

-To miała być zamknięta impreza. Z dala od świata, z dala od blasku fleszy.

-A co na to oni sami ?

-Wkurzyli się, ale ogólnie to współczują Tom'owi. Może ty mu coś przegadasz, bo nie było chwili, w której był trzeźwy. Martwimy się o niego. Nie wiemy co strzeli mu do głowy i po co sięgnie.

-Myślisz, że chciałby mnie słuchać ? Nawet się nie znamy za dobrze.

-Każdy próbował.

-Może on potrzebuję tylko czasu ?

-Z tym, że my, Agnes, nie mamy czasu. Teraz ten ślub, później wylatujemy do Stanów, a tam czeka nas praca. Nie możemy pozwolić mu na jakieś fanaberię.

-Ale nie możecie go przytłaczać. Przechodzi trudny okres w swoim życiu i trzeba go wspierać, a nie podtapiać.

-My to wiemy, ale jego ciężko znieść teraz.

-No zrozumiałe, że teraz będzie zły na cały świat.

-Wiesz jak jego stosunek do Kelsey się zmienił ? Wcześniej nie było mowy, żeby powiedział coś na nią złego. Teraz tylko takich słów używa.

-Ma do niej żal.

-I to ogromny.

-Może się pozbiera.

-Oby. A tak z innej beczki to co robisz w sobotę za tydzień ?

-A co mam robić ?

-Tak sobie pomyślałem, że może poszłabyś ze mną na ślub. Znaczy poleciała, bo to wszystko będzie w Dublinie.

-Ja ? Jako twoja partnerka ? Nie wiem, czy Siva z Nareeshą będą zadowoleni.

-Oczywiście, że będą. I tak jesteś już na liście gości. Nawet dzisiaj dostaniesz zaproszenie.

-Jak to ?

-Tak to. To co pójdziemy razem, czy się mnie wstydzisz ?

-Pewnie !

-Wstydzisz się mnie ?

-Nie ! Pewnie, że z tobą pójdę. Ale nie mam sukienki.

-Kupimy. Jak chcesz to nawet jutro możemy pojechać.

-Zobaczy się. Jest w domu jakaś kolacja, czy trzeba robić ?

-Trzeba robić.

-A jest z czego ?

-Tak. Dzisiaj jeszcze specjalnie robiłem duże zakupy.

-To co jemy ?

-A na co masz ochotę ?

-Szczerze ? - pokiwał głową. - Na dobre, wypasione kanapki.

-Nie ma sprawy. Jest dużo warzyw, wędlin, sosów i dodatków.

-To git. To mi w zupełności wystarczy.

-Zmęczona ?

-Ogromnie. Najchętniej położyłabym się w wannie z ciepłą wodą i leżała tam godzinę.

-To się da zrobić.

-Nie. Musimy przecież spędzać czasami czas ze sobą. W tygodniu się mijamy to chociaż ten niedzielny wieczór spędźmy razem.

-Jak miło.

-Jeszcze się obrazisz i będzie problem.

-Wcale nie będzie. - Nathan wjechał na parking. - Ale miło, że o mnie pomyślałaś.

-Widzę przecież jaki spięty jesteś. Może dam radę coś wskórać.

-To przez tę sprawę z Tom'em. Martwię się o niego, ale ten drań zachowuje się tak cholernie źle i nieodpowiednio, że boję się, że coś zrobi, coś co się będzie za nami ciągnęło w nieskończoność. Jesteśmy w końcu zespołem, a nie pojedynczymi jednostkami.

-Spokojnie. Wszystko się ułoży. - Nathan wyłączyć silnik i głośno westchnął.

-Oby. - i wyszedł, zrobiłam to samo, chłopak wyjął moją walizkę z bagażnika i weszliśmy na klatkę, a tam do windy.

-Co jutro porabiasz ?

-Pewnie trzeba będzie znowu nagadać Tom'owi.

-Nie róbcie tego. - spojrzał na mnie. - Skoro teraz piję i ma ten ciężki okres w życiu to nie ma najmniejszego sensu wdawać się z nim w rozmowy. Dajcie mu spokój, przez krzyki jeszcze bardziej go nakręcacie. A przy okazji również siebie. Spójrz na siebie, jakby ci dali broń to wybiłbyś połowę ludzkości na świecie i to na jednym magazynku.

-Jak mi brakowało czyjegoś obiektywnego spojrzenia na tę sprawę. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że już jesteś.

-Do usług, ale najpierw kolacja, bo jestem super głodna. - chłopak otworzył nam drzwi.

-Nastawię wodę, a walizkę później ci zaniosę na górę.

-Pójdę umyję ręce. - rozstaliśmy się i weszłam do łazienki na dole.

Odkręciłam kran i namydliłam dłonie. Zmyłam pianę z rąk i wytarłam je w puszysty ręcznik. Nagle zrobiło mi się gorąco i po chwili poczułam ciepło na ustach. Spojrzałam w lustro. Znowu ta krew. A już tak dawno nie krwawiłam z nosa. Szybko wzięłam dużą ilość papieru toaletowego i przyłożyłam do nosa. Momentalnie biały materiał zabarwił się na czerwień. Nie teraz, proszę ! Szybko narwałam suchego materiału i przyłożyłam do nosa, zużyty wrzuciłam do kosza. Ten też szybko trzeba było zmienić, więc ponownie powtórzyłam czynność. Teraz krew zaprzestała lecieć. Szybko. Upewniłam się, że już koniec i zmyłam resztki krwi z twarzy. Upewniłam się, że wszystko jest dobrze i wyszłam z łazienki.

-Z czym chcesz kanapki ? - zapytał Nathan, a ja podeszłam do wysepki i wybrałam sobie z czym chciałam zjeść kolację.

-To smacznego. - powiedziałam zasiadając wygodnie na krześle.

-Smacznego. A co chcesz robić później ? - zapytał Nathan gryząc swoją ogromną kanapkę.

-A nie wiem. Możemy nawet posiedzieć przed telewizorem.

-Ambitnie.

-Wiadomo. Spędzanie wolnego czasu w pomysłowy sposób.

-Mam parę nowych filmów na dvd.

-No i jestem w raju. - uśmiechnęłam się i zaczęłam zajadać swoją kanapkę.

-O której jutro kończysz ? - zapytał po chwili.

-Późno. - powiedziałam na od chodnego.

-A tak konkretniej ?

-Wrócę na kolację.

-Dlaczego tak późno ?

-Mam dużo zajęć.

-Dziewczyno, ty się tam zamęczysz.

-Nie jest najgorzej.

Po kolacji wzięliśmy jakieś drobne przekąski i wygodnie zasiedliśmy przed telewizorem na wygodnej kanapie. Najpierw Nathan włączył jakiś kryminał, ale po 30 minutach wyłączył, bo był bardzo dziwny. Ostatecznie obejrzeliśmy jedną komedię i zaczęliśmy horror, ale szybko spasowałam i wymówką, że muszę jutro wcześnie wstać, szybko zmyłam się na górę. Tam wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam włosy, wmasowałam wszystkie możliwe kremy i zmęczona wyszłam z ciepłej łazienki i runęłam jak trup na łóżko. Mimo ogromnego zmęczenia nie mogłam zasnąć, a gdy mi się już udało to ciągle się przebudzałam, aż budzik irytująco zapiszczał informując, że trzeba wstać. Powolnie z niechceniem wstałam i weszłam czym prędzej pod strumień zimnej wody, która miała mnie rozbudzić, ale nie wyszło. Narzuciłam na siebie dzisiejsze ubrania i zapakowałam potrzebne rzeczy do torebki. Gotowa założyłam sweter i zeszłam na dół. Nathan zapewne jeszcze smacznie spał, a ja szybko połknęłam odpowiednie tabletki i zjadłam jogurt, później znowu połknęłam kolejne kolorowe pigułki. Sprawdzając godzinę wyszłam z domu i szybko doszłam do przystanku, gdzie wsiadłam do odpowiedniego autobusu i odjechałam. Zajęcia rozpoczynają się za pół godziny. Zdążę. Autobus punktualnie zatrzymał się na moim ostatnim przystanku. Wyszłam szybko z pojazdu i szybkim tempem skierowałam się w kierunku szkoły. Jeszcze jeden zakręt i będę na miejscu. Szłam bardzo szybko i przy wejściu na teren szkoły nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami, a grunt nagle się zachwiał.

-Wszystko okey ? - ktoś przybiegł i zaniepokojonym głosem zapytał.

-Tak. - udało mi się wychrypieć, puściłam się słupka, którego się trzymałam i zamrugałem parę razy powiekami.

Agnes weź się w garść ! - powtarzałam sobie. Musisz wziąć się w garść.

-Wszystko jest okey. Po prostu śpieszyłam się i narzuciłam szybkie tempo, które przejęło nade mną kontrolę. - w tym momencie rozpoznałam osobę, która się mną zaniepokoiła.

-Cześć. - uśmiechnął się.

-Cześć. Masz jakieś imię ? - uśmiechnęłam się i ruszyłam powoli przed siebie, a on za mną jak cień.

-Mam.

-Wyjawisz je wreszcie ?

-Richard.

-Rick ? - powtórzyłam.

-Wolę krótszą formę.

-Domyślam się. - spojrzałam na niego.

Wysoki, wysportowany, lubiący siłownie co było widać, ciemne oczy, ciemne włosy postawione na żel, porządnie ubrany, z czarnymi okularami w kieszeni kurtki. Pewnie kręcą się wokół niego same dziewczyny.

-A ty ?

-Co ja ? - zapytałam zmieszana.

-Jak masz na imię ?

-Agnes.

-Ładnie.

-Dziękuję.

-Na pewno dobrze się czujesz ?

-Tak. Już jest wszystko dobrze.

-Z mojego punktu widzenia nie wyglądało to najlepiej.

-Tak myślałam, ale naprawdę wszystko jest już okey. - weszliśmy do budynku szkoły.

-Masz teraz jakieś zajęcia ?

-Tak, dwie godziny wykładu o sztuce rzeźbiarskiej.

-A czy te zajęcia nie zostały odwołane ?

-Nic mi o tym nie wiadomo.

-Miałaś je mieć z jakimś kolesiem ?

-Tak. Ktoś miał przyjechać.

-W takim razie nie masz tych zajęć i masz wolne dwie godziny.

- ...

-Ponoć wypadło mu coś ważnego i musiał przełożyć wykład na inny termin.

-Skąd to wiesz ?

-Mam znajomego na tym samym kierunku co ty i mi wczoraj mówił. Ponoć dostaliście wiadomość na pocztę.

-Nie sprawdzałam jej.

-To pewnie dlatego nic nie wiesz. Sprawdź teraz.

Wyjęłam telefon i szybko zalogowałam się na swojej poczcie. Faktycznie dostałam wiadomość od administracji, że pierwsze zajęcia mam odwołane. Co ja teraz będę robić przez dwie godziny ?

-I co ? - zapytał.

-Miałeś rację.

-Rzadko zdarza się, żebym jej nie miał. - uśmiechnął się cwaniacko.

-A ty co teraz masz ?

-Wolne.

-To co tu robisz ?

-Jeżdżę do szkoły z ojcem, więc zawsze jestem tu o tej porze.

-Nie lepiej było by ci wybrać się autobusem później ?

-Z milionem przesiadek po drodze ? Nie.

-To gdzie ty mieszkasz ?

-Pod Londynem.

-Daleko ?

-Jakieś 40 minut.

-I co zazwyczaj robisz czekając na zajęcia ?

-Zwiedzam.

-To pewnie stąd znasz wszystkie zakamarki tej szkoły.

-Właśnie stąd. Nawet mogę zabrać cię w jedno interesujące miejsce. Niedaleko stąd.

-Na terenie szkoły ?

-Nie. Trzeba się trochę oddalić, ale spokojnie doskonale znam tę okolicę.

-I tak nie mam co ze sobą zrobić.

-Wchodzisz w to ?

-Czemu nie ? - uśmiechnęłam się i po chwili już byliśmy w drodze do nie wiadomo czego.

Po jakiś dziesięciu minutach zatrzymaliśmy się w jakimś pustym miejscu. Był to stary park, aczkolwiek trawa była równo ścięta na może jakieś dwa centymetry, woda w fontannie wesoła pluskała, a ptaki wesoło śpiewały. Co prawda stan ławek był okropny, ale na trawię również można było usiąść, ewentualnie na brzegu fontanny. Po ścieżkach biegało parę osób ze słuchawki w uszach, ale i tych nie było dużo. W oddali zauważyłam starszego pana, który powoli spacerował między alejkami.

-Dlaczego tu nikt nie chodzi ? - zapytałam.

-Bo nikt nie docenia tego miejsca.

-Tu jest tak ślicznie i tak dużo miejsca. Tak zielono i cicho.

-Pewnie mało osób wie o tym, że tutaj jest park.

-Droga tutaj nawet nie jest oznakowana, a gdy mnie tu prowadziłeś to nie widziałam tutaj nic ładnego. Wejście było tak zarośnięte.

-Jeżeli o to chodzi to owszem park jest zaniedbany, ale widzę, że ktoś kosił trawę. - Rick pościelił na zielonej trawie swoją kurtkę. - Usiądziesz ?

-Pewnie. - usiadłam, a po chwili dołączył i on, urwał źdźbło trawy i wsadził sobie w usta, po chwili rozbrzmiał charakterystyczny dźwięk.

-Podoba ci się tu ?

-Tak. - powiedziałam oglądając okolicę. - Jest świetnie.

Ciesząc oczy tymi pięknymi widokami zastanawiałam się ile dziewczyn już tutaj przyprowadził i dlaczego zrobił to ze mną. Nie uważałam siebie za kogoś wyjątkowego, a jednak mnie tu przyprowadził. Może był już tak znudzony, że każde towarzystwo mu pasowało.

-O czym tak intensywnie myślisz ? - zaśmiał się.

-Zastanawiam się dlaczego mnie tu przyprowadziłeś.

-Bo cię polubiłem i wydaję mi się, że lubisz takie klimaty.

-To prawda. Lubię takie rzeczy.

-Nie myliłem się. Jesteś z Londynu ?

-Nie. Tutaj tylko się uczę.

-Mieszkasz gdzieś pod Londynem ?

-Nie. Dwie godziny jazdy stąd.

-Masz tutaj jakąś rodzinę u której mieszkasz ?

-Pomieszkuję u przyjaciela.

-Fajnie. Długo się znacie ?

-Od dzieciństwa. Razem ze swoją siostrą zastępowali mi rodzeństwo, które zawsze chciałam mieć, ale nie mogłam.

-Takie przyjaźnie są najpiękniejsze i bardzo rzadkie w tych czasach.

-To prawda. Razem tworzyliśmy niezłą trójkę, ale teraz każde rozeszło się w swoją stronę, więc było mi naprawdę miło jak mój przyjaciel zaproponował mi żebym z nim zamieszkała. Bardzo długo się nie widzieliśmy.

-Też chciałbym mieć kogoś komu mógłbym zaufać.

-Nie masz nikogo takiego ?

-Nie. Też jestem jedynakiem, a rodzice jakby się mną nie przejmują koniecznie. Chociaż jeżeli chodzi o moją edukację to myślę, że za bardzo się rządzą.

-Co studiujesz ?

-Prawo. Mamusia tak chciała.

-Przykro mi, że musisz robić coś czego nie chcesz. - spojrzałam na niego.

-Nie jest najgorzej. Mój ojciec jest prawnikiem, dziadek też nim był. Matka jest sędzią. Rodzinna tradycja.

-Jesteś pewny, że chcesz ją kontynuować ? - spojrzał na mnie.

-Mam inne wyjście ? - patrzyliśmy sobie długo w oczy, po czym Rick uciekł spojrzeniem na niebo. - Chyba musimy się zbierać na niebie są duże chmury. Pewnie zaraz lunie. - wstał i podał mi swoją dużą dłoń, pomógł wstać.

Po chwili już szybciutko wracaliśmy do szkoły i akurat, gdy weszliśmy pod dach budynku pierwsze kropelki spadły na ziemię. Nawet nie wiem kiedy upłynęły mi ten dwie godziny, nie sądziłam, że ten cały czas spędziliśmy w magicznym parku.

-Do zobaczenia. Mam nadzieję, że nic ci się dzisiaj już nie stanie. - powiedział, korytarze się zapełniały.

-Też mam taką nadzieję. Cześć i dziękuję za wycieczkę.

-Nie ma sprawy. - puścił oczko i odszedł zakładając swoje ciemne okulary na nos.

Było mi go szkoda. Robił coś czego najprawdopodobniej nie chciał robić. Zerknęłam w plan i poszłam do odpowiedniej sali, na kolejny nudny wykład, który wcale mnie nie interesował. Po kolejnych nudnych wykładach i całej tej gadaninie miałam okienko. Znalazłam w torebce jakieś jedzenie. Nie najgorzej. Idąc korytarzem znowu poczułam walę ciepła, więc szybko skierowałam się do toalety. Znowu krwawiłam. Wzięłam papierowy ręcznik i szybko przyłożyłam go do nosa. Wzięłam kolejny i zamknęłam się w kabinie. Gdy pierwsza partia przeciekła przyłożyłam kolejną, a krew leciała nadal. Gdy papier się skończył wzięłam papier toaletowy. Krew uparcie nie chciała przestać lecieć. Miałam jeszcze jedne zajęcia. Nie były obowiązkowe. Przerwa zleciała w szybkim tempie, a ja nadal nie mogłam uporać się z krwawiącym nosem. Usłyszałam czyjeś kroki.

-Agnes ?

-To damska toaleta. - rozpoznałam głos.

-Czekałem na ciebie, ale długo nie wychodziłaś. Wszystko okey ?

-Nie. Możesz podać mi ręcznik papierowy ?

-A otworzysz mi drzwi ?

Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie teraz widział. Nie wiedziałam jak wyglądam, a nie chciałam nikogo wystraszyć. Po chwili poczułam, że trzymany przeze mnie papier zwilżył się maksymalnie, więc przyparta do muru otworzyłam drzwi do kabiny. Przed nimi stał Rick z dwoma kawałkami ręczniku papierowego.

-Obawiam się, że to może być za mało. - zabrał mu to z ręki i przyłożyłam do nosa.

-Co się stało ?! - odwrócił się i po chwili wrócił z całą masą ręczników.

-Nic. Tak po prostu mam. - znowu mu zabrałam.

-Schyl głowę. - posłuchałam się go i po jakiś pięciu minutach krew przestała lecieć.

Rick pomógł mi wstać i powoli doszłam do umywalek. Miałam cały zakrwawiony noc. Szybko zmyłam jej resztki. Byłam tak strasznie blada.

-Miało ci się już dzisiaj nic nie dziać.

-Przepraszam. - spojrzałam na niego. - Zadzwonisz może po taksówkę ?

-Gdzie chcesz jechać ?

-Muszę pojechać do domu.

-Pewnie. - wyjął telefon i zadzwonił, a ja w tym czasie połknęłam parę tabletek. - Co to ?

-Muszę je brać. Przyjedzie ktoś ?

-Tak, ale jadę z Tobą.

-Nie musisz.

-Właśnie, że muszę.

Wyszliśmy ze szkoły, a później stanęliśmy przed bramą. Po chwili przyjechała taksówka, która dowiozła nas pod mieszkanie. Nie byłam pewna czy zastanę Nathana w domu. Ciężko było mi przekonać chłopaka, że dam już sobie radę. Nie wiedziałam, czy mogę kogoś przyprowadzić do mieszkania, w końcu należało do Nathana, a on nie był zwykłym chłopakiem tylko piosenkarzem. Po dosyć długiej kłótni udało mi się samej wejść do budynku. Tam wjechałam windą na odpowiednie piętro i weszłam do mieszkania.

-Jestem ! - krzyknęłam, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi, weszłam na schody.

Zamknęłam się u siebie w pokoju i położyłam. Byłam taka zmęczona jak i głodna, ale nie byłam w stanie nic już zrobić.

-Agnes ? - do sypialni wszedł Nathan. - Miałaś być później.

-Źle się czułam.

-Bardzo źle ? Co się stało. - usiadł na brzegu łóżka.

-Po prostu musiałam wrócić.

-Może zawieść cię do szpitala ?

-Nie. Jeżeli byś mógł to zrobisz mi coś do jedzenia ? Jestem strasznie głodna, ale nie mam siły zejść na dół.

-Pewnie, ale na pewno wszystko jest okey ?

-Tak. Obiecuję, że jest okey. Nic się nie dzieję. - na razie.

-Dobrze, ale jakby coś się działo to daj znać.

-Okey.

Nathan wyszedł, a po chwili rozbrzmiał mi telefon. Nieznany numer.

„Jak się czujesz ? R.”

„Dobrze. Jestem tylko potwornie zmęczona. Nie ma powodów do obaw.”

„Wcale. Byłaś taka blada.”

„To u mnie normalne.”

„Ale dlaczego ?”

„To temat na dłuższą rozmowę, ale raczej nie myślę, że będę skora ci o wszystkim opowiedzieć.”

Wyłączyłam telefon, nie miałam siły się nikomu tłumaczyć. Marzyłam tylko o tym, żeby ten ból już minął.  

Hej !

Wszystko co dobre, szybko się kończy :(

Nie mam nic do dodania.

Pa <3