#9 "Bądź mężczyzną."

#Agnes

Czekały mnie jeszcze dwie godziny angielskiego i mogłam w końcu wrócić do domu, gdzie Nathan czekał na mnie z pysznym obiadkiem. Na szczęście dzisiaj mamy piątek i na weekend nareszcie zobaczę rodziców. Wykłócanie się z Nathanem o tym, że dam sobie radę w pociągu zajęło mi więcej czasu niż sądziłam, ale ostatecznie chłopak odprowadzi mnie do stacji, a rodzice mnie z niej odbiorą. Byłam taka podekscytowana tym, że po miesiącu zobaczę w końcu rodziców w realu, że ledwo udawało mi się skupić moją uwagę na zajęciach, które nie były najgorsze.

Poziom szkoły był wysoki, a nauczyciele wiele od nas wymagali, ale właśnie po to tu przyszłam, żeby skupić się na czymś przydatnym, a nie zastanawiać się ile zostało mi czasu i oswajaniu rodziców z myślą, że pewnego dnia mnie zabraknie. Nie rozumiałam tego, że ludzie z mojego otoczenia nie przyjmowali do podświadomości mojej nieuniknionej śmierci w przyszłości, która wcale nie była odległa.

Aktualnie jestem w idealnym miejscu, czuję, że właśnie tutaj należę. Nathan marudzi, że za bardzo się wczuwam, że za dużo czasu spędzam w książkach, że widzi mnie wtedy kiedy już śpię, ale i to da się przecież jakoś przeżyć. On też ma własne życie i powinien o tym pamiętać, przecież go uprzedzałam, mówiłam, że nie chcę mu się zwalać na głowę. Sam jest sobie winny.

Wpakowałam ciężkie książki do mojej szafki i wyjęłam zeszyt do angielskiego i podręcznik, zatrzasnęłam szafkę.

-Cześć. - wystraszyłam się widząc GO nonszalancko opartego o szafki.

-Hej. Wystraszyłeś mnie. - przycisnęłam książki do piersi i posłałam mu uśmiech.

-Przepraszam. Nie tak miało wyjść. - spojrzał na mnie tym swoim figlarnym wzrokiem. - I jak ci się tutaj podoba ?

-Jeszcze nie podpadłam dyrektorowi. - ruszyliśmy przed siebie.

-To się zmieni.

-Dlaczego jesteś tego tak pewny ?

-Bo kręcisz się niedaleko mnie.

-Ty się wokół mnie kręcisz. - sprostowałam. - Ja nie straszę ludzi opierając się o szafki obok.

-W każdym bądź razie jeszcze mu podpadniesz. - spojrzałam na niego, a ten szybko odpowiedział mi spojrzeniem.

-Skoro mam mu podpaść w twojej obecności to przynajmniej zdradź mi swoje imię.

-Widzimy się dopiero drugi raz, a ty już chcesz wyciągnąć ode mnie takie rzeczy ?

-Chyba mogę zapytać cię o imię ?

-Wiedziałabyś o mnie za dużo. - zatrzymał się i stanął naprzeciwko mnie. - Miłej lekcji angielskiego. - puścił mi perskie oko i zakładając okulary odszedł, patrzyłam na niego póki ten nie zniknął zza zakrętem, spojrzałam na lewo, moja klasa.

Z szerokim uśmiechem na twarzy weszłam do sali i zajęłam miejsce na końcu. Po chwili do klasy wszedł nasz nauczyciel i zaczęła się lekcja.

Schowałam książki, a do torebki wrzuciłam parę zeszytów, zatrzasnęłam szafkę i idąc w stronę wyjścia wyjęłam telefon wybierając numer do Nathana. Wychodząc „na czuja” ze szkoły przyłożyłam telefon do ucha. Na parkingu zobaczyłam machającego w moją stronę Nathana w okularach i czapce, a do tego w kapturze na głowie, nagle schwytał się za udo, pewnie poczuł wibracje, więc rozłączyłam się i szybko do niego podeszłam.

-Nie boisz się zdemaskowania przez swoje fanki ? - dałam mu buziaka w policzek. - Z resztą jakby się dowiedzieli, że cię znam to miałabym przekichane w szkole.

-Wstydzisz się mnie ? - zapytał otwierając mi drzwi.

-Wcale, ale mógłbyś być bardziej dyskretny. - zatrzasnął drzwi, a po chwili usiadł po stronie kierowcy.

-Postaram się, a teraz jedziemy na obiad, bo nam stygnie w piekarniku.

-A co zrobiłeś ?

-Mięso z warzywami. Chyba ci posmakuje.

-Chyba ?

-No wiesz. Kiedyś miałaś inne upodobania kulinarne, więc nie wiem czy moja teraźniejsza kuchnia ci posmakuje. - spojrzał na mnie i zdjął okulary.

-Najwyżej zjesz to wszystko sam.

-No dzięki. Ja się naprodukowałem, napociłem, na wyklinałem, nabiegałem, a ty olewasz moje poświęcenie.

-Wcale nie. - szybko zaprzeczyłam. - Po prostu nie wiem czego mam się spodziewać.

-Kulinarnej orgii w ustach.

-Nathan ! - roześmiałam się.

-No co ? Mówię jak jest. - spojrzał na mnie szeroko uśmiechnięty.

-Ty lepiej prowadź samochód, bo to wychodzi Tobie najlepiej.

-Do dzisiejszego dnia byłem przekonany, że najlepiej wychodzi mi śpiewanie.

-Na tym w końcu zarabiasz. Musisz prezentować sobą jakąś jakość.

-Jakąś ?

-Nie łap za słówka.

-Mówisz to co myślisz i to bardzo dobrze, ale w tym momencie poczułem się urażony.

-No nie fochaj jak baba jakaś. Bądź mężczyzną.

-Może jeszcze z jajami ?

-No innych nie ma. - roześmiałam się, a i on po chwili do mnie dołączył.

-No i proszę. Jesteśmy już na miejscu. - Nathan wyłączył silnik, a ja wysiadłam i po chwili razem staliśmy w windzie odliczając piętra. - Głodna jesteś ?

-Jeszcze pytasz. Potwornie.

-Czyli najpierw obiad, a później pakowanie ?

-Później prysznic, bo spakowałam się już wczoraj.

-Ale chyba nie wzięłaś walizki ubrań ?

-Po co mi ? Jadę tylko na dwa dni. Większa torba wystarczy.

-Wiesz wolałem się upewnić. - spojrzał na mnie, a ja nalałam sobie soku i popiłam tabletki. - A tak w zasadzie to jak w szkole ?

-A dobrze. - uśmiechnęłam się widząc już gotowe naczynia na stole, pozostało mi tylko wygodnie usiąść na krześle i poczekać aż podadzą do stołu.

-To smacznego. - powiedział, a ja zaczęłam jeść. - I jak ? - zapytał po chwili, ale, że miałam pełną buzię to tylko wystawiłam kciuka w górę.

-Pyszne to jest. Przepraszam za to, że w ciebie zwątpiłam. - powiedziałam przełykając zawartość ust.

-Przeprosiny przyjęte. - uśmiechnął się i również zaczął jeść.

Po posiłku zjadłam kolejną porcję tabletek i szybko pobiegłam do siebie wziąć szybki prysznic, po którym zmieniłam strój, a tamten wrzuciłam do kosza na brudne rzeczy. Dopakowałam potrzebne rzeczy do torby i rzuciłam okiem na pokój. Musiałam się z nim pożegnać, ale to kwestia paru dni, wyszłam zamykając drzwi i zeszłam na dół. Słyszałam, że Nathan grał jakąś melodię na fortepianie, więc weszłam do salonu i oparta o framugę słuchałam. Nieświadomy mojej obecności chłopak nie przerywał gry. Dopiero gdy skończył ujawniłam się.

-Pięknie. - odwrócił się zaskoczony.

-Długo tu stoisz ?

-Wystarczająco by uświadomić sobie z kim mieszkam pod jednym dachem.

-Jedźmy już, bo się spóźnisz.

-Dlaczego zawsze peszysz się, gdy grasz coś i pojawiam się ja ? Nigdy nie zagrałeś niczego na moją prośbę.

-Chodźmy.

I tyle sobie pogadałam. Weszliśmy do nathanowskiego autka i pojechaliśmy na stację. W międzyczasie Nathan oczywiście pytał, czy, aby na pewno chcę wracać, ależ on był nieustępliwy. Musiałam mu raz jeszcze wyjaśniać, że tęsknię za rodzicami, których już dawno nie widziałam, a nie jestem jakąś niedojdą, żebym nie dała sobie rady w pociągu, tym bardziej, że on mnie odprowadzi, a rodzice po mnie przyjadą. Dopiero, gdy dwa razy mu dogadałam ustąpił, ale mogło to też być powodem, że dojechaliśmy już na stację. Za 15 minut miał przyjechać mój pociąg, a ja już czekałam na niego z Nathanem u boku.

-Spakowałaś wszystko ? - zapytał.

-Tak.

-A wzięłaś tabletki ?

-Tak.

-A wyprać twoje rzeczy ?

-Jeżeli będziesz robił pranie to było by miło.

-Zadzwoń do mnie jakby ci się nudziło w pociągu, albo cokolwiek.

-Dobrze.

-Jak dojedziesz to też zadzwoń.

-Okey.

-Pozdrów rodziców.

-Nie ma sprawy.

-Na pewno wszystko wzięłaś ?

-Na pewno.

-Gdybyś czegoś zapomniała to daj znać to ci przywiozę.

-Nie przesadzaj. Jadę na dwa dni, wyluzuj i nie zachowuj się jak zaniepokojony rodzic.

-Martwię się, czy to źle ?

-Nie. Chociaż ja bardziej martwię się o ciebie niż o siebie.

-O mnie ?

-No tak. Jak ty sobie poradzisz w tym wielkim mieszkaniu.

-Sam sobie takie wybrałem i kupiłem, więc raczej dam sobie radę. Chyba twój pociąg się zbliża.

Faktycznie. Pociąg zaczął zwalniać, by po chwili całkowicie się zatrzymać. Otworzyły się drzwi i wysiedli pasażerowie.

-Dzwoń. - powiedział Nathan i mocno mnie przytulił kołysząc.

-To pa. - spojrzałam ostatni raz w jego zielone tęczówki i weszłam do pociągu.

Weszłam, a po krótkiej chwili drzwi się zamknęły, spojrzałam na stojącego Nathana, lecz za niedługo, gdy pociąg ruszył, straciłam go z oczu. Poszłam znaleźć sobie jakieś miejsce i założyłam słuchawki, wyjęłam książkę i odizolowałam się od świata. Po jakiś 30 minutach konduktor przyszedł skasować bilet, ale później miałam już święty spokój. No oprócz jednej rzeczy.

-Nathan. W pociągu jestem.

-Miałaś zadzwonić.

-No, ale jeszcze nie dojechałam.

-Ale miałaś zadzwonić.

-Nie miałam czasu.

-Coś się stało ? - przejął się.

-Nie. Po prostu cieszę się wolną chwilą i czytam.

-A ja się tu martwię i siwieję.

-Niepotrzebnie, tato. - zaśmiałam się.

-Nie śmiej się. - sam zaczął się śmiać. - Ja po prostu się martwię. Obiecałem twoim rodzicom, że się Tobą zajmę, więc to chyba normalne, że się martwię, prawda ?

-Zostajesz rozgrzeszony.

-A kiedy dojedziesz ?

-Za jakieś 20 minut.

-To okey.

-Już wszystko ?

-Nooo niby tak.

-Ale ja jestem cała i zdrowa. Nikt mnie nie zaczepiał. Czytam sobie grzecznie książkę i słucham muzyki.

-No dobra, już dobra. Jakbyś chciała to byś się rozłączyła.

-Ale za chwilę byś zadzwonił, a w najgorszym wypadku zacząłbyś wydzwaniać do moich rodziców.

-No tak. Racja. To pa, ale jak dojedziesz to zadzwoń.

-Obiecuję. Pa.

Ach ten Nath. Wróciłam do czytania i po ponad 20 minutach zbierałam się do wyjścia, by po chwili uśmiechnąć się na widok rodziców.

-Mama ! - podbiegłam do niej.

-Ag. - mocno mnie do siebie przytuliła.

-Stęskniłam się za Wami. - przytuliłam się do taty.

-My za Tobą też Myszko. - podniósł mnie.

-Jestem ciężka. - odeszłam od nich na krok ciesząc oczy tym widokiem.

-Jedźmy do domu. Za dużo tu ludzi. - powiedziała mama i ruszyliśmy w stronę samochodu, z którego zadzwoniłam do mojego współlokatora. - Jestem już w samochodzie z rodzicami.

-Kamień z serca. - usłyszałam głośne westchnienie ulgi. - Pozdrowiłaś ich ode mnie ?

-Macie pozdrowienia od Nathana. - rzuciłam do nich.

-Dziękuję. - zaśmiał się.

-Nie ma za co ? Co porabiasz ?

-A siedzę i … siedzę.

-Myślałam, że gdzieś wyjdziesz, albo zorganizujesz jakąś imprezę.

-Nie tym razem. - zaśmiał się.

-To wyjdź gdzieś. Nie siedź sam.

-Może zadzwonię po Jay'a.

-Dobry pomysł.

-To dzwonię.

-To miłego wieczoru.

-Nawzajem.

Schowałam telefon do torebki.

-I jak podoba ci się w Londynie ? - zapytał tato patrząc we wsteczne lusterko.

-Jest świetnie. Tam jest tyle kultur, tylu ludzi, tyle języków. Jest wspaniale. Szkoła też jest bardzo sympatyczna. Nie narzekam na brak zajęć. Poznałam przyjaciół Nathana i od razu nawiązaliśmy nić porozumienia.

I tak minęła mi cała podróż do domu i prawie cały wieczór. Nareszcie w gronie najbliższych. Jutro miałam zobaczyć się z Jess i Karen. Byłam w domu i to cieszyło mnie najbardziej.

Hej !

Proszę bardzo chciałyście wiedzieć co u Ag i Nathana. Agnes wraca do domu, a Nathan się o nią niepokoi ^^

Co do perspektyw pisania to będę pisała w perspektywach bohaterów, a zaznaczę, że tutaj bohaterami są wszyscy, niekoniecznie tylko Ag i Nath, więc ... szykujcie się na kolejne perspektywy. Co nie oznacza, że wątek Ag i Nathana zostanie tak zostawiony, do nich też mam przypisaną historię, tak jak do każdego z innych członków wesołej ekipy, tych co są i tych co się pojawią ;]
Myślę, że ten rozdział nic nie wniósł do opowiadania, no może jeden fragment :P Ale wasza prośba jest dla mnie rozkazem :*

A tak z innej beczki, to większość z Was pewnie już po feriach, a ja jeszcze przed. Jaki ten świat niesprawiedliwy ;D

Do następnej niedzieli.

<3